του Κυριάκου Π. Λουκάκου
Αδελφή Βεατρίκη έναν αιώνα μετά!
Οι τακτικοί αναγνώστες έχουν επισημάνει τη συνηγορία μας για την υψηλών προδιαγραφών επαναλειτουργία τού Δημοτικού Μουσικού Θεάτρου «Μαρία Κάλλας». Απαλλαγμένη από την επισφάλεια τής πρώτης σαιζόν, η καλλιτεχνική διεύθυνση τού φερέλπιδος θεσμού σχεδίασε και παρουσίασε, προ ολίγων μόλις εβδομάδων, στο Δημαρχείο και από κοινού με τον Δήμαρχο Αθηναίων, ένα ευρύ ανάπτυγμα μουσικών και άλλων πολιτιστικών γεγονότων, όπου φαίνεται τα ποικίλα είδη να αντιμετωπίζονται σοβαρά και στο επίπεδο τής επιθυμίας τού απαιτητικού καταναλωτή τους, ο οποίος μάλιστα προσέρχεται στα «Ολύμπια» με την προσδοκία που τα συνοδεύει ως την επί δεκαετίες στέγη τής Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Το συμβολικό αντίτιμο και η ισοτίμως ευχερής και ανέξοδη προσέλευση και αποχώρηση οιουδήποτε παροικούντος την μητροπολιτική Αθήνα στον χωρικά ομφάλιο χώρο τής οδού Ακαδημίας, η καθολική και δωρεάν διανομή τού συνοδευτικού προγραμματικού τομιδίου, ανταποκρινόμενου στις αρτιότερες εκδοτικές προδιαγραφές τού είδους, αλλά και η θερμή ακουστική ενός χώρου ανθρώπινων διαστάσεων, ιδίως για πάσης φύσεως γεγονότα δωματίου, συγκεφαλαιώνουν ένα ποιοτικό πήχυ αδιαμφισβήτητα συμβολικού ύψους κοινωνικά προσανατολισμένης πολιτιστικής προσφοράς.
Αποτελεί ευτύχημα το γεγονός ότι η επιλογή τής «Sœur Béatrice», παρεμπιπτόντως τής μοναδικής όπερας τού παγκοσμίως καταγεγραμμένου ως αρχιμουσικού Δημήτρη Μητρόπουλου (1896-1960), για την έναρξη τής καλλιτεχνικής περιόδου 2022/23, δεν περιορίσθηκε στη σκοπιμότητα ενός περίπου αυτονόητου εμβληματισμού. Η ασφυκτική πληρότητα τής αίθουσας «Μαρία Κάλλας» για τη μία και μόνη συναυλιακή αναβίωση τής 14ης Οκτωβρίου, την πρώτη μετά το μακρινό 1920, το επιβεβαίωσε. Και οι πολυπληθείς αναγνώστες των ενημερωμένων κειμένων τού Γιώργου Βλαστού, που τα συναποκόμισαν αποχωρώντας από την συναυλιακή εκτέλεση, γνωρίζουν πλέον το γιατί.
Η πληθώρα επιρροών στον 22χρονο συνθέτη και το θέλγητρο για τον νεαρό ενός en vogue συμβολισμού στις αρχές τού 20ού αιώνα ελάχιστα θα μετρούσαν, αν εκείνος αφενός δεν επέλεγε ένα τόσο ποιοτικό λιμπρέτο, όπως το γαλλόφωνο ενός Maeterlinck, και αφετέρου δεν αποδείκνυε παρόμοια δεινότητα στην σύντηξη των επιρροών αυτών σε ένα ομοιογενές, αριστοτεχνικά ενορχηστρωμένο και μουσικά συνεκτικό εκλεκτικιστικό αποτέλεσμα. Η συνήθως χαμηλών πτήσεων Συμφωνική Ορχήστρα τού Δήμου Αθηναίων απέδωσε με αναλυτική διαύγεια και όχι εκκωφαντικές εξάρσεις την πολύπλοκη παρτιτούρα υπό την δυναμική και ιδιωματική διεύθυνση τού Pierre Dumoussaud.
Η πολυμελής της σύνθεση δικαιολόγησε την μετάκληση κατάλληλων για ρόλους απαιτητικής εξαγγελίας λυρικών καλλιτεχνών με εξάρχουσα την καθιερωμένη wagnerienne Catherine Hunold στον επώνυμο ρόλο, που ανταποκρίθηκε και στα πλέον εκτεθειμένα φωνητικά άλματα τής τεσσιτούρας τού ρόλου. Εντυπωσιακά συμπαγή χαμηλή περιοχή κατέγραψε η Ηγουμένη τής μεσοφώνου Héloïse Mas (πότε θα την απολαύσουμε σ’ ένα «Βέρθερο»;), ευπρόσδεκτη λυρική πληρότητα ο πλάνος Μπελιντόρ τού τενόρου Valentin Thill, που επιδίωξε τον αρρενωπό λυρισμό τού θρυλικού συνεπώνυμού του. Τέλος, εντυπωσιακά αδρή εκφορά και δόκιμα γαλλικά χάρισαν ο κληρικός τού Παύλου Πανταζόπουλου και το τρίο των καλογραιών Ειρήνης Καράγιαννη, Διαμάντης Κριτσωτάκη και Χρυσάνθης Σπιτάδη. O Νίκος Λαάρης, ως βοηθός μαέστρος, και ο Δημήτρης Γιάκας, στη μουσική προετοιμασία, εκπλήρωσαν εγγυητικό ρόλο για την σημαντική αναβίωση!
