του Κυριάκου Π. Λουκάκου
Αθηναϊκή συνάντηση εξεχόντων μουσικών με οικοδεσπότη την ΚΟΑ
Δεν ήταν μικρή η συγκινησιακή φόρτιση, με την οποία προσήλθαμε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, την Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου, για τον «Καρυοθραύστη των Χριστουγέννων» τής Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών και θα τολμήσουμε να την μοιρασθούμε με τους αναγνώστες μας στο πλαίσιο τής ανθρωποκεντρικής οπτικής μας τόσο για την Τέχνη που προσπαθούμε να θεραπεύουμε επαρκώς όσο και για τους ανθρώπους που την υπηρετούν ως συντελεστές, αλλά και ως εκκλησίασμα αυτής της παγκόσμιας λατρείας. Την συναυλία αυτή, λοιπόν, επικεντρωμένη στην σολιστική φιλοξενία τού βιολονίστα Noé Inui, ήταν προγραμματισμένο να παρακολουθήσουμε με την Μαίρη Αγαθοκλή, συμμαθήτρια τής Ελληνίδας μητέρας τού καλλιτέχνη και τελευταία σύντροφο τού θρυλικού Τσέχου βιολονίστα Josef Suk, συνύπαρξη που ακυρώθηκε το πρωί της ίδιας εκείνης ημέρας λόγω διαγνώσεως τής «επάρατης» νόσου και, 20 ημέρες αργότερα, τής απώλειας τής εκλεκτής αυτής φίλης. Γεγονός που -παρεμπιπτόντως- οδήγησε μεγάλο μέρος τού προσωπικού αρχείου δίσκων ακτίνας τού Σουκ, που εκείνη συναποκόμισε από την Πράγα μετά τον θάνατό του, να έχει, ώρες μόλις πριν από την σύνταξη τού παρόντος, ενταχθεί στο αρχείο μας!
Η ίδια η συναυλία μολαταύτα αναδείχθηκε σε εξέχον καλλιτεχνικό γεγονός τής περιόδου και μέσα από την παρουσία στο πόντιουμ τής αρχιμουσικού, διευθύντριας χορωδιών και εκκλησιαστικής μουσικού Cornelia von Kerssenbrock. Θυγατέρα τού Hubertus Johannes Cajus Maria κόμητος Korff «προσονομαζομένου Schmising–Kerssenbrock» τής Κάτω Βαυαρίας, φημισμένου τεχνίτη εκκλησιαστικών οργάνων και ισόβιου φυσιολάτρη, και σύζυγος τού βαθυφώνου και «λαϊκού» τραγουδιστή Ludwig Baumann, η Γερμανίδα οικοδόμησε επίζηλη χημεία με την Ορχήστρα. Εν πρώτοις στις αποκαλυπτικές «Πέντε Χορευτικές Κινήσεις» τού Ιακώβου Χαλιάσα (1920-2001), προσωπικότητας ελάχιστα οικείας ανάμεσα στις αξιόλογες εγχώριες συνθετικές φωνές τού 20ού αιώνα. Γραμμένες σε κινηματογραφικής φιλοδοξίας τονικό ύφος, εναλλακτικά περιπετειώδες, ατμοσφαιρικό ή τελετουργικά μεγαλόπρεπο, οι «Κινήσεις» αξίζουν ενσωμάτωσης στο κεντρικό ρεπερτόριο τής Ορχήστρας. Η έγκυρη μπαγκέτα δε ανέδειξε τόσον την ποιότητα τής σύνθεσης όσο και αυτήν της ενορχήστρωσης ενός άξιου μαθητή τού Μάριου Βάρβογλη στο «Ελληνικό Ωδείο», ουδαμού εναργέστερη από την έσχατη 5η κίνηση, επίκαιρα ανησυχητική στη σφριγηλή, σταδιακά βάρβαρη ρυθμολογία της.
Αν και διδαγμένη και από έναν Nikolaus Harnoncourt, η εξοικειωμένη με την ιστορίζουσα ερμηνευτική πρακτική μαέστρος τόλμησε αργά, γρανίτινα τέμπι για την εκτεταμένη ορχηστρική εισαγωγή τού κοντσέρτου για βιολί τού Μπετόβεν που ακολούθησε, χωρίς πάντως υπόνοια αγωγικής αρτηριοσκλήρωσης. Αντιθέτως παρέσχε χώρο στην φραστική και εκφραστική μουσικότητα τού Ελληνοϊάπωνα σολίστ, επιτρέποντας στο μακρύ αυτό allegro ma non troppo να απολαύσει ερμηνεία βαθέως βιώματος, διονυσιακή και απολλώνια ταυτόχρονα, σε σύντηξη τής Ιαπωνικής διακριτικότητας με τον Ελληνικό διονυσιασμό τής προσωπικότητας τού ιδιαίτερου αυτού καλλιτέχνη, όπως είχαμε το τιμητικό προνόμιο να την γνωρίσουμε στο πλαίσιο τού «Διεθνούς Φεστιβάλ Μολύβου». Αυτός ο Μπετόβεν, με ένα προφητικό πλεόνασμα ευρυχωρίας κατοπινού ρομαντισμού, χωρίς βάρος ή ρήγματα στην αφήγηση, απογειώθηκε σε Ηλύσιο βαθμό στην ονειρώδη, ακροθιγούς ηχητικής, κυριολεκτικά αραχνοΰφαντη επιστροφή τού θέματος στο larghetto σε εξαίσια συνεννόηση οικονομίας στη δυναμική με το πόντιουμ…
