του Κυριάκου Π. Λουκάκου
Grands Seigneurs με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών
Σε καλλιτεχνική περίοδο με συχνές ικανοποιήσεις, η συναυλία τής 29ης Νοεμβρίου, στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» (Φίλων τής Μουσικής) τού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, προεξοφλούσε υψηλές προσδοκίες και με μόνη την επιστροφή, στο πόντιουμ τής Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, τού αγαπητού στους Αθηναίους Christoph Eschenbach. Το γεγονός όμως ότι μία νέα σύνθεση θα αποτελούσε ισότιμο πόλο ενδιαφέροντος με τους λοιπούς κρίκους τής προγραμματικής ακολουθίας αποτέλεσε ευχάριστη εξέλιξη.
Ο λόγος για το αφιερωμένο στον Έσενμπαχ τριμερές «Ένα Φωτογραφικό Άλμπουμ» τού εν πολλοίς και άλλοις οικείου μας Αχιλλέα Γουάστωρ, αρθρωμένο σε διακριτά μέρη, από την Γέννηση έως την μέση Ηλικία. Η μουσική σαγήνευσε ήδη από την χαμηλών τόνων έναρξή της, με διακριτικά ακροπατήματα των εγχόρδων, και με την σταδιακή επιστράτευση τής πλήρους ορχήστρας. Με άριστο πλοηγό τον 84χρονο μαέστρο, ο συνθέτης επιβεβαίωσε ενορχηστρωτική δεινότητα, ενώ το τονικό του ιδίωμα δεν πρόδωσε την θέρμη, για την οποία βοούν οι παράτιτλοι των κινήσεων, ισοδύναμων τών σταδίων τού αιματώδους πρώτου ημίσεος κάθε ζωής, με την εσχάτη όμως να αναδίδει ανάγλυφη την αγωνία, με την οποία ο δημιουργός αντιμετωπίζει το σταυροδρόμι τής επί θύραις μέσης ηλικίας. Από την άλλη πλευρά, οι συνοδευτικές σημειώσεις τού προγραμματικού δελταρίου τής βραδιάς συνηγορούν στο ενδιαφέρον και -θέλουμε να πιστεύουμε- ανοιχτό ενδεχόμενο προσθήκης περαιτέρω μερών με την πάροδο τού πανδαμάτορος…
Το νέο έργο αποδείχθηκε εξαίρετο ορεκτικό για ένα τόσο αναχρονιστικό στην εποχή του mega hit, όπως το ακατάβλητο «Concierto de Aranjuez» τού Joaquín Rodrigo στην ιστορικά και μουσικά εμβληματική του απόδοση -για μια φορά χωρίς ενίσχυση τού ήχου τής κιθάρας- από τον δεύτερο πατριάρχη τού οργάνου στην ίδια «βασιλική οικογένεια». Ο λόγος για τον 80χρονο Pepe Romero, διάδοχο τού πατέρα του Celedonio, για αμφότερους των οποίων συνέθεσε μουσική και χάρισε την αναγνώρισή του ο Ροντρίγκο. Έχοντας γαλουχηθεί από τον δίσκο του αναφοράς, με την ASMF υπό τον Sir Neville Marriner, αναληφθήκαμε, μαζί με σύσσωμο ένα υπνωτισμένο κοινό, από την ασύλληπτης εσωτερικότητας και ευγένειας ερμηνεία, ουδαμού προφανέστερη από την καντέντσα τού β’ μέρους, μια προσφορά που ο Ρομέρο έστεψε με δύο αγαπημένα του ανκόρ, την Fantasía Cubana τού γεννημένου εκεί πατέρα του και τις «Αναμνήσεις από την Αλάμπρα» τού Tárrega…
Η συναυλία ολοκληρώθηκε με την «Φανταστική Συμφωνία» τού Hector Berlioz σε μιαν εκ βαθέων ανάγνωση, με όλη την οργανική ρευστότητα μιας ναρκογενούς ονείρωξης σαν κι αυτήν που αποτύπωσε στο έργο του ο συνθέτης. Υπό την ασφαλή ηγεσία αυτού που ο ίδιος Ρομέρο αποκάλεσε από σκηνής «maestro legendario», η ΚΟΑ κατέγραψε, για μιαν ακόμη φορά, επίζηλο επίπεδο πειθαρχίας και συνοχής, με εύλογες ισορροπίες στους εσωτερικούς συσχετισμούς ισχύος τών ομάδων. Σε αυτή τη φλογερή αλλά και εντελώς ελεγχόμενη συμφωνική κλιμάκωση, ακόμη και «Ένας Χορός», η φαινομενικά μικρότερης δομικής πολυπλοκότητας και χρονικής διάρκειας κίνηση, ανέπτυξε έντονο το στοιχείο παραισθητικής εμμονής που διακρίνει μιαν ασφαλή από μιαν εμπνευσμένη εκτέλεση.
