Η Ορχήστρα-Καμεράτα των Φίλων της Μουσικής του Μεγάρου, αποτελεί σήμερα έναν από τους πλέον σημαντικούς φορείς του σύγχρονου Ελληνικού πολιτισμού.
Παρουσιάζοντας μία σημαντική δραστηριότητα και εκτός Ελλάδος με την διεθνή ονομασία Armonia Atenea, τίτλο με τον οποίο δηλώνει και την Ελληνική της προέλευση, ο Διεθνής τύπος την παρουσιάζει ως «Το Ελληνικό θαύμα» ή ως το «αντίδοτο εναντίον της κρίσης».Πρόκειται για ένα διεθνώς αναγνωρισμένο οργανικό σύνολο με ειδίκευση στις ιστορικές ερμηνείες, και εξοπλισμένη με όργανα εποχής.
Με το συμφωνικό ηχόχρωμα του 18ου αιώνος, η «Καμεράτα» κάτω από την μπαγκέτα του τσεμπαλίστα και μαέστρου Μάρκελλου Χρυσικόπουλου,επέλεξε να παρουσιάσει το μονόπρακτο μελόδραμα «Μήδεια» του Τσέχου συνθέτη Γκέοργκ Μπέντα (1722-1795) συγχρόνου του Μότσαρτ, έργο για το οποίο ο μεγάλος κλασσικός εξεφράσθη ενθουσιωδώς όταν το παρακολούθησε στην Γερμανική πόλη Μανχάϊμ.
Πρόκειται για ένα μουσικοθεατρικό έργο, σε πεζό λόγο, ενώ η απαγγελία του ακούγεται άλλοτε παράλληλα με την μουσική και άλλοτε χωρίς κμμία οργανική συνοδεία.
Σε μία εκ των σπουδαιοτέρων συγχρόνων δραματικών ηθοποιών, την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, που ανέλαβε πολλές φορές με μεγάλη επιτυχία τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Ευριπίδειας τραγωδίας, ανετέθη η διήγηση της δράσεως, σε Ελληνική μετάφραση του Γιάννη Καλλιφατίδη.
Πράγματι, ακούγοντας τον λόγο πλαισιωμένο από την μουσική σε απόλυτα κλασσική δομή, δεν μπορούμε ακόμα και σήμερα να μην συμφωνήσουμε με τον Μότσαρτ, διότι ο δωρικός συμφωνικός ήχος το 18ου αιώνος, δένει απόλυτα με τα τεκταινόμενα σύμφωνα με την διήγηση της Μήδειας, που η Καραμπέτη αναπαρέστησε με εκφραστικότατη και διαρκώς κυμαινόμενη απαγγελία ανάλογα με κάθε φραστική έννοια.
Μία απαγγελία εξιστορήσεως του ειδεχθεστέρου εγκλήματος εξαγιασμένου από το περίβλημα υψηλής Τέχνης του Λόγου και της Μουσικής.
Απόλυτα επιτυχής υπήρξε η επιλογή ως πρώτο έργο της εκδηλώσεως της 41ης Συμφωνίας του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, (1756-1791) της επονομαζομένης του «Διός».
Πρόκειται για την τελευταία συμφωνία του μεγάλου συνθέτη που περιέχει εκπληκτικούς αντιστικτικούς άθλους, παρουσιασμένους σε μία ατμόσφαιρα υπέροχης ευθυμίας. «Εργο τέλειο, που μοιάζει με δημιούργημα θεϊκό»είπε ο συνθέτης Grieg συμφωνώντας με την μεταθανάτια ονομασία που του δόθηκε, ενώ ο ίδιος ο Μότσαρτ, υπήρξε άτυχος ώστε να μην παιχθεί κατά την διάρκεια της ζωής του.
Η αλήθεια είναι, ότι η εκτέλεση του Μοτσάρτειου αυτού έργου δεν μας ικανοποίησε επαρκώς. Αιτία θα μπορούσε να είναι βέβαια η έλλειψη επαρκών δοκιμών, αλλά πιστεύουμε ότι η ύπαρξη των οργάνων εποχής, εμποδίζουν πολλές φορές –κυρίως όταν συμμετέχουν τα κυνηγετικά κόρνα-την ομαλή ηχητική σύλληψη εκ μέρους των ακροατών που κατά την σημερινή εποχή είναι συνηθισμένοι σε τελειοτέρας κατασκευής μουσικά όργανα.
Συμπερασματικά, τα έγχορδα και τα πνευστά όργανα εποχής με τον εξάρχοντα Στέργιου Ναστάσα μαζί με το φορτεπιάνο, μας έδωσαν μία γεύση των ορχηστρικών ήχων των μουσικών εκδηλώσεων του τέλους του 18ου αιώνος.
Σοφία Θεοφάνους
