Lise Davidsen στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

76

τού Κυριάκου Π. Λουκάκου

        Απαιτήθηκε η προετοιμασία για την ανά χείρας κριτική, προκειμένου να επισημάνουμε ότι η Νορβηγή υψίφωνος Lise Davidsen, που πραγματοποίησε το σαρωτικό της ντεμπούτο στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 15 Οκτωβρίου 2022, είχε αποσπάσει στα Operalia που την ανέδειξαν εν έτει 2015, ανάμεσα σε άλλες διακρίσεις, και το Βραβείο Birgit Nilsson, τής καλλιτέχνιδας δηλαδή με την οποία την συνδέσαμε συνειρμικά από την πρώτη κιόλας στιγμή τής επαφής με την επιβλητική παρουσία της. Από αυτή τη στήλη και υπό πίεση βραχυλογίας είχαμε αντιμετωπίσει με τα ακόλουθα λόγια την εμφάνισή της στον «Ταγχώυζερ» τού τελευταίου Φεστιβάλ Bayreuth τού προ πανδημίας κόσμου, τού 2019: «Την αποκάλυψη της βραδιάς όμως αποτέλεσε η υψίφωνος Lise Davidsen ως Αγία Ελισάβετ. Η εν παντί επιβλητική υπότροφος των Operalia του Πλάθιντο Ντομίνγκο ανακάλεσε σε πολλούς την αείμνηστη Σουηδέζα προκάτοχό της Μπίργκιτ Νίλσον! Ένα αστέρι όντως γεννήθηκε!». Στην Αγγλική γλώσσα και από την μουσική μας ιστοσελίδα criticscorner.gr είχαμε τολμήσει να είμαστε πιο διεξοδικοί: «Με την ραγδαία ανερχόμενη Λίζε Ντάβιντσεν, ο [σ.σ.: επίσης débutant στον Πράσινο Λόφο αρχιμουσικός Valery] Gergiev διέθετε μια πραγματικά εξαιρετική αοιδό, με ατρόμητη αντοχή, πανίσχυρη και καθαρή ατάκα κι έναν ήχο μεταλλικό αλλά και εβένινο, που θυμίζει έντονα την προκάτοχό της Μπίργκιτ Νίλσον. Ήταν σε θέση τόσο να υπερκαλύπτει τη χορωδία στο μεγάλο φινάλε τής β’ πράξης όσο και να εισφέρει σιγανό τραγούδι με μυώδη piani μεγάλης ωραιότητας».

      Λίγους μήνες αργότερα και ελάχιστα 24ωρα πριν από την επιβολή των επιδημιολογικών απαγορεύσεων κινητικότητας, είχαμε την ευκαιρία να την θαυμάσουμε εκ νέου στη Βασιλική Όπερα Κόβεντ Γκάρντεν του Λονδίνου ως «Φιντέλιο» (Λεονόρε) στην ομώνυμη όπερα τού Μπετόβεν και τα σχόλια τής στήλης επιβεβαιώνονται από τηλεοπτική λήψη τής παράστασης. Την αξιολογήσαμε ως διάδοχο και τής συμπατριώτισσάς της Kirsten Flagstad, εκθειάσαμε τον όγκο και την έκταση τής φωνής, την καθαρή και αγέρωχη εκφορά, μάς εντυπωσίασε  «ο φωνητικός και υποκριτικός δυναμισμός της στην πρώτη, αλλά ήδη ώριμη νεότητά του».

      Η Ελληνική της ατομική συναυλία, στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης», υπό την διεύθυνση τού -λιγότερο ιδιωματικού στη Γερμανική «πτέρυγα»- Κορνήλιου Μιχαηλίδη επικεφαλής τής Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών,  χάρισε την φιλοξενούμενη σε ανυπέρβλητης ηχητικής προβολής ερμηνείες ηρωίδων τού Βέρντι, με την ακουστική τής Αίθουσας να διευρύνει το «αντιτορπιλικό»  βεληνεκές τού φωνητικού της εξοπλισμού. Ως μεγαλόπρεπη Ελισάβετ Βαλουά στον «Ντον Κάρλο», ως  ρωμαλέας εσωτερικότητας Δυσδαιμόνα στον «Οθέλλο», ως αποφασιστική Αμέλια στον «Χορό Μεταμφιεσμένων» (μάς έλειψε όμως το εισαγωγικό ρετσιτατίβο τής άριας). Την απολαύσαμε ως Αγάθη ονείρου στον «Ελεύθερο Σκοπευτή» του Βέμπερ, ως χειμαρρώδη («Cäcilie») αλλά και παθητική («Morgen», en bis) ερμηνεύτρια μελωδιών τού Ρ. Στράους. Το επίσημο πρόγραμμα  ολοκληρώθηκε υπαινικτικά με την «Χαιρετισμό στην Αίθουσα» τού «Ταγχώυζερ» που την καθιέρωσε και η στιβαρή, φωνογενής Βαλκυρία τής Εσπερίας  φιλοδώρησε τους ενθουσιώδεις θαυμαστές της με μιαν εκστατικής φραστικής, ισχύος και μουσικότητας προσευχή τής Τόσκα στον Έρωτα και την Τέχνη…