του Κυριάκου Π. Λουκάκου
Μαρίμπα και κιθάρα σε συμφωνικές αποστολές
Με ένα κονσέρτο για την κρουστή μαρίμπα, παραγγελία για τα 200 χρόνια της, τίμησε η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, στις 29 Απριλίου, την Ελληνική Επανάσταση. Το τριμερές έργο του Χρήστου Χατζή υπό τον τίτλο «Εαρινή Ισημερία» και με προγραμματικούς τίτλους των μερών του, καθώς και με εκτενή ανάλυση τού συνθέτη στο συνοδευτικό δελτάριο, κατέλαβε όλο το πρώτο μέρος της εκδηλώσεως και ενέταξε την αλλόκοσμη ηχητική του οργάνου σε μια λαϊκότροπη και ενίοτε στεντόρεια οπτική μετά από μιαν υποβλητική εισαγωγή. Πρόκειται για έργο φιλικό στον ακροατή, που διεκδικεί την παραμονή στην τονικότητα, με στοιχεία τζαζ, που ερμήνευσε με αφοσίωση και δεξιοτεχνία ο μουσικός της Ορχήστρας Θεόδωρος Μιλκόβ και περιέβαλε με προσεκτική όσο και αιματώδη διεύθυνση ο Μίλτος Λογιάδης. Στη σύνθεση επανέρχεται η θεματική αναφορά στον Εθνικό μας Ύμνο, αναπαρίστανται ήχοι ανέμου και θάλασσας, αλλά θεωρούμε τουλάχιστον ατυχή την «δυστοπική» κατάληξη μοναχικού αυτοσχεδιασμού τής μαρίμπα σε σκοτεινή αίθουσα, ασύμβατη με το ευφρόσυνο και εγερτήριο πλαίσιο μιας συλλογικά «αναστάσιμης» προγραμματικής ανάθεσης.
Υπό την έννοια αυτή θεωρούμε ευτυχή το γενικό τίτλο της συναυλίας «Η Φύση στη Μουσική», που εστίασε στην «Ποιμενική» Συμφωνία του Μπετόβεν, έργο ταλαιπωρημένο από την αδιάλειπτη παρουσία του στη συναυλιακή καθημερινότητα, που όμως επέτυχε καθαρτήριο κλίμα ανάτασης χάρη σε μιαν από τις ευτυχέστερες ερμηνευτικές επιδόσεις του Λογιάδη στην μακρά και ενδιαφέρουσα σταδιοδρομία του. Ήταν μια θερμή και διάφανη ανάγνωση της Συμφωνίας από την πρώτη νότα, με την ανάλαφρη διάθεση αναψυχής του παρατίτλου της να αναβλύζει από μεθυστικά έγχορδα και να ρέει με ιδεώδη ρυθμική και φραστική οργάνωση, ώστε οι τηρούμενες επαναλήψεις να λειτουργούν αβίαστα και χωρίς την παραμικρή ανακοπή μιας εμπροσθοβαρούς ανάπτυξης. Ιδεώδης και η λικνιστική διαχείριση της σκηνής στο ρυάκι, σε ιλαρή φυσιολατρική διάθεση, όπως δεόντως δυναμικό και αγροτικά τραχύ το τέμπο για το γ’ μέρος, καθοδόν προς μια λυτρωτική καταιγίδα και την ευχαριστήρια επωδό της.
Ένα μήνα αργότερα, στις 28 Μαΐου, και στο πλαίσιο παρουσίασης νέων ταλαντούχων μουσικών, βρεθήκαμε και πάλι στο Δημοτικό Μουσικό Θέατρο Ολύμπια για ένα ακόμη ενδιαφέρον πρόγραμμα ευφυούς «αγγλικής» αναφοράς. Η διεθνώς δραστήρια Αντιγόνη Μπαξέ, πλαισιωμένη από ολιγομελή σύνθεση της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου Αθηναίων, όπως προβλέπει η παρτιτούρα, και με αρχιμουσικό τον Μιχάλη Οικονόμου, υπερασπίσθηκε το κοντσέρτο για κιθάρα και ορχήστρα δωματίου (1959) του Sir Malcolm Arnold (1921-2006). Έργο που αποτάσσεται ισπανικά στερεότυπα και ομνύει
ανερυθρίαστα, στο εκτενές ενδιάμεσο lento, στον θρύλο της τζαζ Django Reinhardt, γράφτηκε για τον Julian Bream και υπηρετήθηκε με ενθουσιασμό από τους Έλληνες μουσικούς της ευπρόσδεκτης αναβίωσής του. Παρά τα ορατά όρια απόδοσης της ΣΟΔΑ, η συναυλία ολοκληρώθηκε με μια σφριγηλή ερμηνεία τής -επονομαζόμενης «Αγγλικής»- 8ης συμφωνίας του Ντβόρζακ. Η δουλειά του Οικονόμου επιβεβαιώθηκε στη διαχείριση του επεισοδιακού adagio, αλλά και στη διαδρομή του κοσμαγάπητου γ’ μέρους, με ιδιοποίηση της νοσταλγίας του από τα έγχορδα και εκφραστικές απαντήσεις των ξύλινων.
