Η υπό πραγμάτευση συναυλία αποτέλεσε την αποχαιρετιστήρια εκδήλωση της θητείας του Γιώργου – Εμμανουήλ Λαζαρίδη ως προέδρου του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης. Ο διακεκριμένος καλλιτέχνης ήταν παρών αυτό το ζεστό απόγευμα της 7ης Ιουνίου, ενώ δύο νεανικοί σχηματισμοί, η «MOYSA – Συμφωνική Ορχήστρα Νέων ΜΜΘ» και η «El Sistema Greece Youth Orchestra» (ESGYO), ελληνική προσαρμογή του φερώνυμου συστήματος μουσικής εκμάθησης της Λατινικής Αμερικής, ένωναν τις -πολυπληθείς όπως αποδείχθηκε- δυνάμεις τους για μια συναυλία μαθητικού χαρακτήρα, ολιγόλεπτων συνθέσεων από διαφορετικές εποχές και τεχνοτροπίες. Δύο νέοι αρχιμουσικοί, ο Θεσσαλονικεύς υπεύθυνος της MOYSA Θοδωρής Παπαδημητρίου και η -εγκατεστημένη στην Αθήνα από το 2015- Zafira Antzus-Ramos μοιράσθηκαν την ευθύνη της μουσικής διεύθυνσης του προγράμματος.
Με αυτά τα επί χάρτου δεδομένα, η εφόρμηση στη σκηνή δεκάδων νεαρών -και άκρως νεαρών- μουσικών ήταν πνοή ζωογόνου αέρα και προσέδωσε φόρτιση στην ανάκρουση μιας τόσο τελετουργικά σοβαρής σύνθεσης, όπως η δημοφιλής Sarabande του G.F.Handel που εγκαινίασε το γεγονός, λίγο μετά το πάντα συγκλονιστικό ηλιοβασίλεμα του Θερμαϊκού, στην εξαίρετη διασκευή του Αλέξανδρου Λιβιτσάνου, ειδικά για την ESGYO. Όπως και με την προσαρμογή τής Elaine Fine, για το Rondeau του H.Purcell, ομοίως μη κραυγαλέας απόκλισης από το ύφος του μπαρόκ, ενισχύθηκαν σε όγκο και μεταδοτικότητα μουσικά μέρη που έχουν ήδη υποστεί ή μοιάζουν πρόσφορα για κινηματογραφική αναβάπτιση.
Το συνολικά ευφυώς δομημένο πρόγραμμα παρουσίασε ευχάριστη και ενδιαφέρουσα κλιμάκωση μέσα από μικρές ενότητες Έτσι, η αγγλική πρώτη, μια in brevi διαδρομή τεσσάρων αιώνων στην ιστορία της -λοιδορούμενης ως «land without music»- Βρετανίας, ολοκληρώθηκε με τον σχετικά δυσεύρετο «Δία» από τους «Πλανήτες» του G. Holst. Με εναλλακτική διανομή των πολυάριθμων εγχόρδων και με αξιοσημείωτο χαρακτήρα ερμηνεύθηκε υπό την Ισπανίδα μαέστρα το σαρκαστικό Βαλς αρ. 2 του D. Shostakovich. Η εισαγωγή στον «Κουρέα της Σεβίλλης» σηματοδότησε αντιπαράσταση με μιαν εκτενέστερη και υψηλότερων απαιτήσεων παρτιτούρα, ενώ συνωμοτικά βλέμματα, όπως και κλεφτά χαμόγελα έξαψης των μικρών, ολοκλήρωσαν την αθλητική εμπειρία βίωσης της μεγάλης μουσικής. Γιατί, πέραν ευλόγων ολισθημάτων, η δήλωση των νεανικών συνόλων διεκδίκησε πρωτίστως αξιακά χαρακτηριστικά. Η παρουσία δε συνοδευόμενων εφήβων από δομές προσφύγων στην αίθουσα επανέφερε στην επίγνωσή μας τους διωγμούς της Μουσικής σε χώρες πολέμου και/ή αυταρχισμού, πολύ κοντινές στη δική μας.
Η θετική ενέργεια συνέχισε να διατρέχει τη συναυλία και μετά την αλλαγή μπαγκέτας, με τον Παπαδημητρίου στο πόντιουμ και την Ράμος στην Ορχήστρα, για μια φινετσάτη λαϊκότροπη σύνθεση του Ιρλανδού P. Grainger. Η σονοριτέ των βαθέων εγχόρδων εισήγαγε, σε 1η εκτέλεση, την αφιερωμένη στη MOYSA «Ivala: Canon for Orchestra» της Ευαγγελίας Κίκου, καλογραμμένη τονική σύνθεση, μορφολογικά και αισθητικά επεκτατική του μπαρόκ, άξια επανόδου σε συναυλία της ΚΟΘ. Ανενδοίαστη μεσανατολική λαγνεία χαρακτήρισε το σόλο του όμποε στο Bacchanale από την όπερα του Saint-Saens «Σαμψών και Δαλιδά», που ολοκλήρωσε το κλασικό μέρος της βραδιάς. Το εναλλάξ εγερτήριο και στοχαστικό καταληκτικό κεφάλαιο συνδύασε ρυθμικά έντονη μουσική του Vangelis και του Carlos Medrano με παραδοσιακά τραγούδια νόστου και αγάπης της Καππαδοκίας και της Ανατολικής Μακεδονίας. 16 κορίτσια και 4 αγόρια ενός μάλλον εισέτι υπό διαμόρφωση χορωδιακού σχήματος, μοιρασμένα στις δύο πλευρές της σκηνής, μάς κοίταξαν στα μάτια και τραγούδησαν με τη φλόγα της δικής τους ασυμβίβαστης αγνότητας. Σε κόσμο εντεινόμενης επέλασης μιας νέας βαρβαρότητας, οι μεραρχίες των νεοσσών της καλής μουσικής έγιναν μεμιάς εγγυητές της ελπίδας που αποζητούμε!