ROF 2019 με λυρικές αναβιώσεις και σπονδές στο μπελκάντο

125
Gala-finale-part-1—credito-Studio-Amati-Bacciardi-V12A8408

 

Δύο από τα πλέον πρώιμα και σπανιότερα επισκέψιμα έργα του νεαρού Ροσσίνι συμπλήρωσαν την εκτενή παρουσίαση της ώριμης «Σεμιράμιδος». Το dramma serio per musica «Demetrio e Polibio» αποτελεί το πρωτόλειο λυρικό του επίτευγμα, έστω και αν είδε τη σκηνή καθυστερημένα (Ρώμη 1812). Παραγγελία προς χρήση οικογενειακού μελοδραματικού θιάσου, απασχόλησε τον συνθέτη από τα 15 ως τα 18 του χρόνια (1806-1808) και την παρακολουθήσαμε, στο Teatro Rossini, στην αναβίωση (Alessandra Premoli) της λιτής, ευφυούς και ευφάνταστης παραγωγής (2010) του Davide Livermore. Μια ιστορία πατρικής αγάπης, σύγχυσης ταυτοτήτων και συγκινητικών αναγνωρίσεων στο ελληνιστικό βασίλειο των Σελευκιδών ζωντάνεψε ως ατμοσφαιρικός χορός φαντασμάτων στο παρασκήνιο θεάτρου μετά την παράσταση. Το ολιγομελές έργο ενισχύθηκε με ταχυδακτυλουργίες, καθρέφτες και παραισθητικά χορογραφημένη σύμπραξη σκιωδών alter ego των χαρακτήρων, για μια φορά πείθοντάς μας για την ενισχυτική λειτουργία τους. Η μουσική, γεμάτη από ανανεωτική έμπνευση που αναγνωρίζουμε στο Ροσσίνι, υπηρετήθηκε με σκανδαλιστικής δεξιοτεχνίας και μουσικότητας εκδρομές στη στρατόσφαιρα από την υψίφωνο Jessica Pratt. Τη διεκδίκησε, σε ανδρόγυνο ρόλο, με οικονομημένο και ενημερωμένο τραγούδι, η νεαρή κοντράλτο Cecilia Molinari, ενώ τους επώνυμους «συμπεθέρους» του έργου, βασιλείς Δημήτριο και Πολύβιο, ενσάρκωσαν με αδρή και καλλίφωνη παρουσία ο καθιερωμένος στο ρεπερτόριο τενόρος Juan Francisco Gatell και ο νεαρός βαθύφωνος Riccardo Fassi. Την ενθουσιώδη χορωδία του Teatro della Fortuna M. Agostini και την ανερχόμενη Filarmonica Gioacchino Rossini, διηύθυνε με σεμνή, αποτελεσματική δεινότητα ο έμπειρος Paolo Arrivabeni.

Demetrio-e-Polibio—Jessica-Pratt–credito-Studio-Amati-Bacciardi-DSC02570

    Αποκάλυψη αποτέλεσε και η παρακολούθηση τού, επίσης δίπρακτου, απολαυστικού dramma giocoso «Lequivoco stravagante» (Μπολόνια, Teatro del Corso, 1811), για τον τίτλο του οποίου τολμούμε τη μετάφραση «Η εξεζητημένη παρεξήγηση». Η αρχική ψυχρή υποδοχή του, ως «παιδαριώδους» και «χυδαιότητας που προκαλεί ναυτία», υπογραμμίζει την ανθεκτική επικαιρότητα της αιχμηρής σάτιρας του τολμηρού για την εποχή λιμπρετίστα Gaetano Gasbarri. Η λογιόπληκτη όσο και ημιμαθής Ερνεστίνα (φωνητικά και υποκριτικά μεστή κοντράλτο Teresa Iervolino) πασχίζει να ανακαλύψει τον έρωτα μέσα από παράλογης εκζήτησης λεκτικά σχήματα. Ταλαντεύεται ανάμεσα στον ερωτευμένο μαζί της Ερμάννο (ο υποσχόμενος τενόρος Pavel Colgatin), από τον οποίο ελκύεται, και τον προοριζόμενο -από τον αγρότη πατέρα της Γκαμπερόττο (ο ιδεωδώς ιδιωματικός βαρύτονος Paolo Bordogna)- για σύζυγό της Μπουραλίκιο (ο αδρός και πληθωρικός βαρύτονος Davide Luciano). Η πλοκή κορυφώνεται με γκροτέσκο χιούμορ όταν ο τελευταίος παραπείθεται από τους «από μηχανής» υπηρέτες Ροζάλια (Claudia Muschio) και Φροντίνο (Manuel Amati) ότι η νέα είναι στην πραγματικότητα ο …  παιδιόθεν ευνούχος και έκτοτε «en travestie» βιών γιος του αγρότη, λιποτάκτης του στρατεύματος! Ο ξέφρενος 19χρονος Ροσσίνι του έργου δικαιώθηκε μέσα από τη νέα παραγωγή, με την ευφάνταστη σκηνοθεσία των Moshe Leiser και Patrice Caurier, την παροδιστική και γεμάτη ευρήματα σκηνογραφία  του Christian Fennouillat και τα «πειραγμένα» κοστούμια εποχής του Agostino Cavalca. Η παράσταση κυριολεκτικά απογειώθηκε υπό τη μπαγκέτα του Carlo Rizzi, επικεφαλής της χορωδίας του Teatro Ventidio Basso και της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της RAI, που εφέτος -φευ- ολοκλήρωσε τη συμβατική της δέσμευση με το Φεστιβάλ.

    

L’-equivoco-stravagante—credito-Studio-Amati-Bacciardi–Iervolino-Bordogna-213A1094

Πρατ και Μολινάρι (που αντικατέστησε την αρχικά προβλεπόμενη Βαρντούχι Αμπραχάμιαν) απολαύσαμε επιπλέον σε δυσεύρετες, δυσχερέστατες αλλά και μουσικά ενδιαφέρουσες άριες και ντουέτα του Ροσσίνι, συνοδεία της Φιλαρμονικής «Τζ. Ροσσίνι» υπό τον Carlo Tenan (Τεάτρο Ροσσίνι, 19/08). Τον εορταστικό χαρακτήρα της 40ετίας του θεσμού επισφράγισε πάντως το καταληκτικό Γκαλά (Vitrifrigo Arena 21/08), με ένα προσκλητήριο νέων και καθιερωμένων λυρικών πρωταγωνιστών, από την Anna Goryachova ως την Angela Meade, από τον  Franco Vassallo ως τον Nicola Alaimo και τον Michele Pertusi, και από τον Lawrence Brownlee ως τον Juan Diego Flórez, ο τελευταίος με εκθαμβωτικές επιδόσεις σε επιλογή μερών από τον «Γουλιέλμο Τέλλο». Απλά μεθυστικό!