του Κυριάκου Π. Λουκάκου
Έναρξη περιόδου με βραδινό ένδυμα για την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών
Αποδεσμεύοντας την Άνοιξη από την stricto sensu εποχική της διάσταση, η φθινοπωρινή επανεμφάνιση τής Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στην μόνιμη πλέον κατοικία της, την αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης» (Φίλων τής Μουσικής) τού Μεγάρου των Αθηνών, απέπνεε ακριβώς την αισιοδοξία που η λεκτική μεταφορά τού εποχικού όρου σηματοδοτεί. Το πρόγραμμα, με έργα από την αντιστοίχως ιδεαλιστικά φορτισμένη εισηγητική φάση τού αιματώδους πρώτου ρομαντισμού, κατέγραψε με συνέπεια την συλλογική ευφορία ενός σχηματισμού που κατακτά την αυτοπεποίθηση.
Μετά από ένα αναψυκτικό εναρκτήριο λογύδριο επί τη ενάρξει της καλλιτεχνικής περιόδου 2024-2025 και πλαισιωμένος όχι μόνον από την ΚΟΑ του, αλλά και από εικονολήπτες και οθόνες εστιασμού των λήψεων για μέλλουσες τηλεοπτικές αναμεταδόσεις και αρχειακό εμπλουτισμό, ο Λουκάς Καρυτινός αποδόθηκε σε μιαν εξ αρχής μελοδραματικά διατεταμένη και διατεταγμένη ανάγνωση τής νεραϊδίσιας εισαγωγής στον σαιξπηρικής αφετηρίας «Όμπερον» τού Καρλ Μαρία φον Βέμπερ. Η υποβλητική ανάθεση στο κόρνο για την έναρξη τής παρτιτούρας έτυχε όλου τού αναγκαίου χρόνου δημιουργίας και επίτασης τής ατμόσφαιρας, πριν από τη ζωηρή ανάπτυξη και εκτόνωση τής επίλεκτης αυτής συμφωνικής σελίδας. Έμπειρος όσον ελάχιστοι μεταξύ των μαέστρων όπερας, ο καλλιτεχνικός διευθυντής τής Ορχήστρας ύφανε την πορεία τής εκτέλεσης με έμφαση στην άρθρωση τής μουσικής, χωρίς εκπτώσεις δυναμισμού ούτε αγωγικές υπερβολές βιασύνης.
Αδρός, κεντρικός, ουσιαστικός και ο Μπετόβεν που ακολούθησε, με συνεπή βηματισμό στην εναρκτήρια ορχηστρική παράγραφο τού 3ου από τα 5 κοντσέρτα για πιάνο τού συνθέτη, προετοιμάζοντας για την είσοδο τής υψηλής φιλοξενουμένης μας Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια, με την οποία η ΚΟΑ έχει προφανώς οικοδομήσει δεσμούς αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Σε αυτό το πνεύμα, σολίστ και ορχήστρα αποδόθηκαν σε ευπρόσδεκτα εύλογη και διαλεκτική ανάγνωση τής α’ κίνησης, με αξιοσημείωτη συμβολή των εγχόρδων και των ξύλινων. Ένα ηχηρό και στομφώδες κρεσέντο των τυμπάνων οδήγησε σε καντέντσα ελεγχόμενα καταιγιστικής διαχείρισης από την πιανίστα. Δωρικά και μπετοβενικά βαθυβίωτο εξελίχθηκε το αργό μέρος, με μιαν αίσθηση ανεπιτήδευτης μουσικής προσφοράς, ελεύθερο εντυπωσιοθηρίας, με αιθέριας οικονομίας κρατήματα στο τέμπο και εξομολογητικά απέριττη αφήγηση, καμωμένη για την καρδιά, όπως θάθελε ο συνθέτης! Συντηρώντας την κοινή αναπνοή, μέχρι τέλους διεξοδικός, αναλυτικός και προσηλωμένος στη μουσική πληρότητα, ο μαέστρος οδήγησε την αξιομνημόνευτη εκτέλεση σε καθαρτήρια λήξη.
Η 1η, προσονομαζόμενη «Ανοιξιάτικη», από 4 συμφωνίες τού Ρόμπερτ Σούμαν, που ολοκλήρωσε την πανηγυρική περίσταση τής 18ης Οκτωβρίου, κινήθηκε στο ίδιο κλίμα οιονεί «θυρανοίξιας» ψυχικής ανάτασης, πλήρως αντιστικτικής προς την ολοένα και πιο ζοφερή διεθνή πραγματικότητα. Η εκτέλεση τής Συμφωνίας βρήκε την Κρατική μας με κατανεμημένα τα έγχορδα εκατέρωθεν τού πόντιουμ, μια επιλογή με ευεργετικό ηχητικό αντίκτυπο στο αποτέλεσμα. Πιστός στη μελοδραματική του επίδοση, ο Καρυτινός προσέδωσε ρομαντικό όγκο και φόρτιση στο α’ μέρος, ανταποκρίθηκε χωρίς διακυμάνσεις στο σφρίγος και την αναλυτική σαφήνεια των επομένων κινήσεων και δικαίωσε στο λαργκέττο τη μελωδική γραμμή μιας ερωτικής εξομολόγησης στην αγαπημένη Κλάρα, στον απόηχο τού επιθαλάμιου πυρετώδους πάθους δύο ιδιοφυών και επιδραστικών νεονύμφων!
