του Κυριάκου Π. Λουκάκου
Η Θεσσαλονίκη τής Μουσικής
Επεκτείνοντας μιαν έκτακτη ανταπόκριση από την Θεσσαλονίκη, οφείλουμε, έστω και καθυστερημένη, την αναφορά στον κύκλο τριών παραστάσεων τής σπανιότατα αναβιούσης διεθνώς όπερας τού Gaspare Spontini «Η Εστιάς» (La Vestale). Ένα ευθύβολο τελευταίο αφιέρωμα στην 100η γενέθλια επέτειο τής Μαρίας Κάλλας, που έλαβε χώραν στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης σε συνεργασία τού ρεπερτοριακά εναλλακτικού Teatro Grattacielo τής Νέας Υόρκης με τον Δήμο Θεσσαλονίκης. Η αναβίωση τής «Εστιάδος», με πρωταγωνιστές μιαν εμφανώς μεταμορφωμένη Κάλλας πλάι σ’ έναν εξίσου ελκυστικό, οπτικά και φωνητικά, Franco Corelli, πηγές έμπνευσης για την υψηλής αισθητικής παραγωγή τού Lucchino Visconti, είχε αποτελέσει σταθμό, εν έτει 1954, στην επανανακάλυψη ενός λησμονημένου μελοδραματικού ρεπερτορίου, αν και δεν διασφάλισε την αποδοχή τού έργου στον πυρήνα τού δραματολογίου.
Στην παράσταση τής 10ης Δεκεμβρίου που παρακολουθήσαμε, η καλαίσθητη σκηνοθεσία τού Στέφανου Κορωναίου, με ευεργετική επιστράτευση τής video art και εύλογης ενδυματολογίας (αμφότερα δια χειρός Λυδίας Βενιέρη), καθώς και υποβλητικά αισθαντικών φωτισμών τού Δημήτρη Κουτά, δημιούργησαν ευμενές πλαίσιο για την Giulia τής διεθνώς ειδικευμένης στον Σποντίνι υψιφώνου Αλεξίας Βουλγαρίδου και τον Licinio ενός παλαιού και αγαπημένου γνώριμου της Συμπρωτεύουσας, τού τενόρου Marcelo Alvarez, που χάρισαν όσο πιο δόκιμες ερμηνείες μπορεί κάποιος να απολαύσει στη σύγχρονη εποχή. Τους υποστήριξε μια διεθνής διανομή, από την οποία εξαίρουμε την Πρωθιέρεια τής μεσοφώνου Marina Comparato και τον Αρχιερέα τού βαθυφώνου Marco Spotti. Ο Philippe Forget διηύθυνε με εμφανή προσήλωση την Μικτή Χορωδία Θεσσαλονίκης (διδασκαλία Μαίρης Κωνσταντινίδου) και την Συμφωνική Ορχήστρα τού Δήμου Θεσσαλονίκης σε μια παράσταση άξια τής αγάπης και της μνήμης μας.
Αρκετά αργότερα, στις 29 Ιανουαρίου, κατευθυνθήκαμε στο Φουαγιέ τού Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης για την εναρκτήρια εκδήλωση «Φεστιβάλ Μουσικής Δωματίου» τής Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης. Σε μιαν ατομική εμφάνιση υπό τον προγραμματικό τίτλο «Ο Ρομαντικός Περιηγητής», ο πιανίστας Βασίλης Βαρβαρέσος ερμήνευσε εν αρχή την σονάτα αρ. 2, έργον 27, την επονομαζομένη «του Σεληνόφωτος» τού L.v.Beethoven. Ήταν μια εντόνως ιδιοσυγκρασιακή ανάγνωση, με ιδιαιτέρως στωική έκθεση τού κοσμοαγάπητου θέματος και μεταπτώσεις τής δυναμικής να ισοσταθμίζουν τον σταθερό σφυγμό τής μετρικής προσέγγισης. Μετά από επίσης ρυθμικά επιτηδευμένη διαδρομή τού β’ μέρους, η τρικυμιώδης υπερβολή ενός τάχιστου φινάλε επιβεβαίωσε μεν τη δεξιοτεχνία τού καλλιτέχνη, αλλά λειτούργησε εκκωφαντικά στην ακουστική τού συγκεκριμένου χώρου.
Κατόπιν, αντί τού προβλεπόμενου R.Schumann, ο μουσικός επιδόθηκε σε δύο συνθέσεις τού γεννημένου την ίδια χρονιά Frederic Chopin. Την 1η μπαλάντα απέδωσε με εικονολατρική προσήλωση στις τρυφερές και πονεμένες παραγράφους, αξιοποιώντας παραλλήλως δαιμονικές δακτυλικές ευκαιρίες δεξιοτέχνη της κλάσης του. Αντίστοιχα βιωμένη εκτυλίχθηκε και η Βαρκαρόλα, με ανάδειξη λεπτομερειών και αυτοσχεδιαστικά ρομαντική διάθεση. Το πρόγραμμα, με σύντομη γλαφυρή εισαγωγή τού ερμηνευτή, ολοκλήρωσε μια συμπαγής, αδρά αφηγηματική, δακτυλικά επίζηλη και ερμηνευτικά εμβριθής «Σονάτα μετά από μιαν ανάγνωση τού Δάντη». Το πιάνο ζωγράφισε σαγηνευτικά τις από σκηνής υπεσχημένες «πολύχρωμες εικόνες» τού Fr.Liszt, με τεχνική και ερμηνευτική ευστάθεια για το προγραμματικό αυτό πιανιστικό επίτευγμα.
