του Κυριάκου Π. Λουκάκου
Πανελλήνια πρεμιέρα της γαλλικής «Πολιορκίας της Κορίνθου» στα Ολύμπια
Η εγκατάλειψη του Θεάτρου Ολύμπια υπέρ του φαληρικού συγκροτήματος λειτούργησε καταλυτικά για μελομανείς που αποξενώθηκαν από την προσιτή κοιτίδα τού πάθους τους. Η επί δημαρχίας Καμίνη πρωτοβουλία του Δήμου Αθηναίων, να ενεργοποιήσει εκ νέου τα Ολύμπια ως «Δημοτικό Μουσικό Θέατρο Μαρία Κάλλας», αποτέλεσε μεν εισαγωγικό, αλλά μόνον μεταβατικό βήμα για τον ιστορικό χώρο. Υπό το πρίσμα αυτό, η ανάθεση από τη νέα δημοτική αρχή τής διεύθυνσης του Θεάτρου στον Olivier Descotes αναδεικνύεται σε καταλύτη θετικών εξελίξεων με ευρύτερες συνέπειες για το μουσικό τοπίο της πρωτεύουσας. Γιατί ο οικείος στην αθηναϊκή κοινωνία πρώην μορφωτικός ακόλουθος της Γαλλικής Πρεσβείας και interim διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη, ως ο από διετίας και πλέον γενικός διευθυντής του Φεστιβάλ Ροσσίνι του Πέζαρο, σφυρηλάτησε με επιμονή καλλιτεχνική γέφυρα ανάμεσα στον Θεσμό της γενέτειρας τού συνθέτη και την Αθήνα, η οποία υπόσχεται όχι απλώς την απόδοση των Ολυμπίων στο φυσικό τους αντικείμενο και κοινό, αλλά και (αυτό αποτελεί διακαή προσωπική μας επιθυμία) την καθιέρωση μιας Δημοτικής Όπερας, η οποία θα εισφέρει ζωογόνο ανταγωνισμό στην Εθνική Λυρική Σκηνή.
Σημαντική συμβολή στο ελπιδοφόρο εγχείρημα επωμίσθηκε ο όντως «διεθνώς καταξιωμένος» αρχιμουσικός Γιώργος Πέτρου. Δεν είχε διαφύγει της προσοχής μας το ντεμπούτο του στο Φεστιβάλ Ροσσίνι τον περασμένο Αύγουστο, την παρακολούθηση του οποίου όμως εμπόδισε η πανδημία, και εκείνος ηγήθηκε, από σκηνής του Θεάτρου, με κύρος και σφρίγος, τής Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ και της Χορωδίας του Δήμου Αθηναίων (σε διδασκαλία Σταύρου Μπερή) για την ιστορική πρώτη παράσταση τής νέας εποχής στον αγαπημένο χώρο της οδού Ακαδημίας. Πρόκειται για την φιλελληνική μετεξέλιξη τής ανεπιτυχούς ναπολιτάνικης όπερας του Ροσσίνι «Maometto II» (1820) στην «στρατευμένη», παρισινή και γαλλόφωνη, «Le Siège de Corinthe» (1826), επίκαιρη μελοδραματική παραβολή τής εξόδου του Μεσολογγίου, αλλά και συμπτωματικά παράλληλη με την προσφάτως αναβαπτισμένη Ελληνογαλλική συμμαχία. Το έργο παρουσιάσθηκε για πρώτη -και επί του παρόντος μόνη- φορά στην Ελλάδα στις 19 Οκτωβρίου και μάλιστα στη νέα κριτική έκδοση της Fondazione Rossini του έτους 2017, όπως πληροφορεί ο ίδιος ο ενημερωμένος Ντεκότ σε περιεκτικό εισαγωγικό σημείωμα που περιλαμβάνεται στο κομψό και ευσύνοπτο, δωρεάν διανεμόμενο, προγραμματικό βιβλιάριο, παρεμπιπτόντως πρότυπο τού είδους του προς μίμηση!
Στην συναυλιακή παρουσίαση τον ακανθώδη ρόλο της Ελληνίδας αρχοντοπούλας Παμίρα κράτησε η λαμπερή υψίφωνος Χριστίνα Πουλίτση, που πάντως επέτυχε το πλήρες διαμέτρημα τής απόδοσής της μετά την α’ πράξη. Πλάι της ο αδρός και φωνητικά εύρωστος Ρώσος τενόρος Sergei Romanovsky ως Νεοκλής και ο σκανδαλιστικά καλλιεπής, επίσης σταρ, Αργεντινός βαθύφωνος Nahuel di Pierro ως «πορθητής» Μωάμεθ Β’. Πολυτελής στον μικρό ρόλο της Ισμήνης η μεσόφωνος Μαίρη Έλεν Νέζη και συγκλονιστικός ως Ιέρων ο έμπειρος βαθύφωνος Χριστόφορος Σταμπόγλης. Η ολόθερμη επαναστατική του διακήρυξη έστεψε συγκινησιακά τη βραδιά. Μόνον ο άξιος Αμερικανός τενόρος John Irvin δεν εξόρκισε, ως Κλεομένης, την ανάμνηση ενός ολόδροσου Βαγγέλη Χατζησίμου στα 1993. Καλή συνέχεια!
