«Το Φως του Γκαζιού (Gaslight)», του Patrick Hamilton
Σκηνοθεσία: Γιάννης Παπαδογιάννης
Μετάφραση: Αλέξανδρος Κοέν
Σχεδιασμός φώτων – Μουσική Επιμέλεια: Γιάννης Παπαδογιάννης
Ενδυματολογική Επιμέλεια: Αθηνά Ασημάκη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Αθηνά Ασημάκη
Σκηνικά: “PixelForge Laserworks”
Δημόσιες Σχέσεις – Επικοινωνία: Νταίζη Λεμπέση
Παραγωγή: Γεώργιος Λουκόπουλος
Γραφικές Τέχνες: Γεώργιος Λουκόπουλος
Κατασκευή κοσμημάτων: Χριστίνα Τριανταφυλλοπούλου
Μακιγιάζ: Κική Δημητρακάκη
Φωτογραφία – Trailer: «ΑΠ Studio» – Στάθης Στασινός
Ερμηνείες (με αλφαβητική σειρά): Αθηνά Ασημάκη, Κική Δημητρακάκη, Φαίη Καραμάνου, Κυριάκος Μαρκάτος , Γιάννης Μουτζούρης, Γιάννης Παπαδογιάννης
Γνωστό και πολυ-παιγμένο έργο του Άγγλου θεατρικού συγγραφέα και μυθιστοριογράφου Πάτρικ Χάμιλτον, που επηρέασε την επιστήμη της ψυχολογίας, ώστε να δημιουργηθεί ο όρος “Gaslighting”, όπου η άσκηση έντονης ψυχολογικής βίας μπορεί να προκαλέσει ισχυρά ψυχολογικά τραύματα. Σήμερα, ο όρος αυτός χρησιμοποιείται διεθνώς.
Το «Φως του Γκαζιού» είναι μια από τις μακροβιότερες παραστάσεις στην ιστορία του Μπρόντγουεϊ (Broadway), ενώ έχει μεταφερθεί και δύο φορές στον κινηματογράφο, όπου η δεύτερη, με τίτλο «Εφιάλτης» χάρισε στη Σουηδογερμανίδα ηθοποιό Ίνγκριντ Μπέργκμαν (Ingrid Bergman, 1915 – 1982) το Όσκαρ Α’ Γυναικείου ρόλου.
Σε μια παλιά, κλειστή μονοκατοικία του Λονδίνου, όπου η Μπέλλα έμενε με τη θεία της, μέχρι που αυτή βρέθηκε δολοφονημένη με φριχτό τρόπο, η ανιψιά επιστρέφει μετά από χρόνια, για να ζήσει με τον σύζυγό της Τζακ Μάννινγκαμ και τις υπηρέτριές τους, Ελίζαμπεθ και Νάνσυ. Τη διαμονή τους επιβαρύνει ο φόνος του παρελθόντος αλλά και πολλά απρόσμενα γεγονότα του παρόντος. Όταν ο Τζακ απουσιάζει, τα βράδια, η Μπέλλα ακούει περίεργους θορύβους στον πάνω όροφο, χάνει αρκετά αντικείμενα και ο φωτισμός του σπιτιού αυξομειώνεται. Τι συμβαίνει; Μήπως η Μπέλλα έχει κληρονομήσει την τρέλα της μητέρας της και όλα γεννώνται στο μυαλό της, όπως προσπαθεί να την πείσει ο σύζυγός της; Η απροσδόκητη άφιξη ενός άντρα θα ξεκαθαρίσει ή θα περιπλέξει την υπόθεση και με ποιον τρόπο;
Καλογραμμένο κείμενο, σε μεστή – προσιτή μετάφραση του ηθοποιού, σκηνοθέτη και δασκάλου υποκριτικής Αλεξάνδρου Κοέν, που αξιοποιήθηκε άριστα από τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Γιάννη Παπαδογιάννη, στον οποίο οφείλονται και ο σχεδιασμός των φωτισμών αλλά και η μουσική επιμέλεια. Έτσι, οι θεατές απολαμβάνουν μια πολύ καλή παράσταση, γεμάτη παρατεταμένη αγωνία. Ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου, στο τελικό αποτέλεσμα του οποίου συνέτειναν: η βοηθός σκηνοθέτη Αθηνά Ασημάκη, η οποία έχει κάνει και την ενδυματολογική επιμέλεια, αλλά και οι υποδειγματικές ερμηνείες των ηθοποιών: Αθηνάς Ασημάκη, ως Μπέλλα Μάννινγκαμ, Γιάννη Παπαδογιάννη στον ρόλο του Τζακ Μάννινγκαμ, Κυριάκου Μαρκάτου, να ερμηνεύει τον αστυνομικό επιθεωρητή Ραφ, Κικής Δημητρακάκη (Νάνσυ, υπηρέτρια), Φαίης Καραμάνου (Ελίζαμπεθ, υπηρέτρια) και Γιάννη Μουτζούρη (Μπούκερ, βοηθός αστυνομικού επιθεωρητή). Οι θεατές, στην κατάμεστη αίθουσα του θεάτρου, αντάμειψαν όλους τους συντελεστές με ζωηρά χειροκροτήματα, στο τέλος της παράστασης. Πολλά συγχαρητήρια.
Διάρκεια: 1 ώρα και 30΄ λεπτά, χωρίς διάλειμμα
Θέατρο «Βικτώρια»
Μαγνησίας 5 και Αριστοτέλους 132, 112 51, Αθήνα
Παραστάσεις: 27 Φεβρουαρίου – 10 Απριλίου
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Πέμπτη στις 21:15
Τιμές εισιτηρίων: 15€ κανονικό. Μειωμένο (ατέλειες, σπουδαστές δραματικών σχολών, άνω των 65 ετών, φοιτητές, άνεργοι, ΑΜΕΑ): 12 €
Ομαδικές κρατήσεις (άνω των 10 ατόμων): 12 €
Κρατήσεις θέσεων: στο ταμείο του θεάτρου (210 8820008 από 5:30 μ.μ.) και στο more.com: https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/gaslight-1/
Νίκος Μπατσικανής, ποιητής, συγγραφέας, κριτικός Θεάτρου,
μέλος τής Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών
Άντονι Γουόλτερ Πάτρικ Χάμιλτον (1904 – 1962): Άγγλος θεατρικός συγγραφέας και μυθιστοριο-γράφος. Γεννήθηκε στο χωριό Hassocks του Sussex, από τον (Walter) Bernard Hamilton, έναν συγγραφέα και μη ασκούμενο δικηγόρο, και τη δεύτερη σύζυγό του, Ellen Adècke. Οι γονείς του ήταν επιτηδευμένοι και σνομπ. Ο πατέρας του, Μπέρναρντ Χάμιλτον, πίστευε ότι ήταν ένας σπουδαίος συγγραφέας, αν και τα λίγα βιβλία που έγραψε (ρομαντικά ειδύλλια και κάποια έργα θρησκείας και πνευματικότητας) θεωρήθηκαν μέτρια. Καυχιόταν για την καταγωγή του και ισχυριζόταν ότι ήταν ο νόμιμος διάδοχος του θρόνου της Σκωτίας. Η εκπαίδευση του Πάτρικ Χάμιλτον ήταν αποσπασματική και τελείωσε στα δεκαπέντε του, όταν η μητέρα του τον απέσυρε από το σχολείο.
Το πρώτο του δημοσιευμένο έργο υπήρξε το ποίημα, “Heaven”, στο Poetry Review, το 1919. Μετά από μια σύντομη καριέρα ως ηθοποιός, έγινε μυθιστοριογράφος στα είκοσί του, με τη δημοσίευση του «Δευτέρα το πρωί» (1925). Ακολούθησαν οι “Craven House” (1926) και “Twopence Colored” (1928), αλλά η πρώτη του πραγματική επιτυχία ήταν το έργο “Rope” (1929, γνωστό ως “Rope’s End”, στην Αμερική). Το “Midnight Bell” (1929) βασίζεται στον έρωτα του Χάμιλτον με μια πόρνη και αργότερα δημοσιεύτηκε μαζί με το “The Siege of Pleasure” (1932) και το “The Plains of Cement” (1934) ως η ημι-αυτοβιογραφική τριλογία “Twenty Thousand Streets Under the Sky” (1935).
Ο Χάμιλτον αντιπαθούσε πολλές πτυχές της σύγχρονης ζωής. Παραμορφώθηκε άσχημα, όταν τον χτύπησε ένα αυτοκίνητο στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Tο τέλος του μυθιστορήματός του «Ο κύριος Στίμπσον και ο κύριος Γκορς» (1953) αντανακλά την απέχθειά του για το αυτοκίνητο. Παρά την αποστροφή του για την κουλτούρα στην οποία δραστηριοποιήθηκε, ωστόσο, ήταν δημοφιλής συντελεστής της. Τα δύο πιο επιτυχημένα έργα του: “Rope and Gas Light” (1938, γνωστό ως “Angel Street” στις ΗΠΑ), έκαναν τον Χάμιλτον πλούσιο, ενώ είχαν επιτυχία και ως ταινίες: το βρετανικής παραγωγής “Gaslight” (1940), η αμερικανική μεταφορά του 1944 του “Gaslight” και το “Rope” του Alfred Hitchcock (1948). Το “Hangover Square” (1941) θεωρείται το πιο ολοκληρωμένο έργο του κι εξακολουθεί να πουλάει καλά ως βιβλίο. Ο Χάμιλτον έγινε ομολογημένος μαρξιστής, αν και όχι δημοσίως δηλωμένο μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος. Κατά τη δεκαετία του 1930, όπως και πολλοί άλλοι συγγραφείς, ο Χάμιλτον θύμωνε όλο και περισσότερο με τον καπιταλισμό και πίστευε ότι η βία και ο φασισμός της Ευρώπης έδειχναν ότι ο καπιταλισμός έφτανε στο τέλος του. Αυτό ενθάρρυνε τον μαρξισμό του και το μυθιστόρημά του “Impromptu in Moribundia” (1939) ήταν μια σατιρική επίθεση στην καπιταλιστική κουλτούρα.
Κατά τη διάρκεια της μετέπειτα ζωής του, ο Χάμιλτον ανέπτυξε στα γραπτά του μια μισάνθρωπο- συγγραφική φωνή, που έγινε πιο απογοητευμένη, κυνική και ζοφερή, όσο περνούσε ο καιρός. Το “The Slaves of Solitude” (1947) ήταν το μοναδικό του έργο που ασχολήθηκε άμεσα με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η τριλογία του “Gorse” (τρία μυθιστορήματα, για έναν δόλιο σεξουαλικό άρπαγα και απατεώνα) δεν είναι καλά μελετημένη με κριτική, αν και ο Άγγλος συγγραφέας, δημοσιογράφος και μυθιστοριογράφος Graham Greene (1904 – 1991) είπε ότι «το πρώτο ήταν το καλύτερο βιβλίο που γράφτηκε για το Brighton» και το δεύτερο (“Mister Stimpson και Mr. Gorse”) θεωρείται όλο και περισσότερο ως κωμικό αριστούργημα. Ο εχθρικός και αρνητικός τόνος των μυθιστορημάτων αποδίδεται επίσης στην κατάθλιψη και την απογοήτευση του Χάμιλτον από τον ουτοπισμό του μαρξισμού.
Ο Χάμιλτον είχε αρχίσει να καταναλώνει αλκοόλ όταν ήταν ακόμη σχετικά νέος. Μετά από μια φθίνουσα καριέρα και μελαγχολία, πέθανε το 1962 από κίρρωση του ήπατος.
