Μετάφραση (από τα ρωσικά): Παύλος Στεφάνου
Διασκευή – Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη
Σκηνικά: Μαρία Φιλίππου
Κοστούμια: Μαντώ Ψυχουντάκη
Επιμέλεια μουσικής: Γιάννης Οικονόμου
Διασκευή βαλς για δύο πιάνο: Χρίστος Θεοδώρου
Κίνηση – Χορογραφία: Χριστίνα Φωτεινάκη
Σχεδιασμός φωτισμών: Αργύρης Θέος
Video-art: Γιάννης Ντουσιόπουλος
Creative Agency – Videos παράστασης: “Grid Fox”
Βοηθός σκηνοθέτη: Πάμελα Οικονομάκη
Βοηθός χορογράφου: Δέσποινα Τριάντου
Make-up artist: Ράνια Γιαννάκη
Ζωγράφος: Νίκος Απέργης
Τεχνικός πιάνου: Πάνος Τσίγκος
Εμπειρία αρώματος: Μάνος Γερακίνης
Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού
Ερμηνείες: Ορέστης Τρίκας (Γιάκοφ) – Φιλίππα Κουτούπα (Κλάρα) – Νίκη Παλληκαράκη (Πλάτοσια) – Σοφία Πανάγου (Άννα) – Βαγγέλης Κρανιώτης (Φιοντόρ)
Η τελευταία και πιο διάσημη νουβέλα του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα, με τίτλο: «Κλάρα Μίλιτς ή Ο έρωτας μετά θάνατον», της οποίας η συγγραφή βασίστηκε στην αυτοκτονία τής ταλαντούχας νεαρής τραγουδίστριας της Όπερας Ευλαλίας Καντμίνα, στη σκηνή τού θεάτρου τού Χάρκοβο, το 1881.
Ο Τουργκένιεφ, μέσα από μια ερωτική ιστορία, σκιαγραφεί ένα ξεχωριστό γυναικείο πορτραίτο κι έναν ιδιαίτερο έρωτα, εμπνευσμένος από το «Άσμα Ασμάτων» (βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, του Εβραίου βασιλιά Σολομώντα, κατά την παράδοση) και βαθιά επηρεασμένος από τον δικό του έρωτα για την Πολίν Βιαρντό, στενή φίλη τού κορυφαίου Πολωνού μουσουργού και πιανίστα Φρεντερίκ Σοπέν (Frédéric Chopin, 1810 – 1849).
Μόσχα 1878. Ο νεαρός φοιτητής – ζωγράφος Γιάκοφ, έχοντας χάσει τους γονείς του, ζει με μια θεία του, απομονωμένος στο σπίτι του. Βγαίνει σπάνια, ώσπου, με την παρότρυνση του μοναδικού φίλου του, Φιοντόρ, πηγαίνει σε μια καλλιτεχνική εκδήλωση. Εκεί γνωρίζει την Κλάρα, μια νεαρή τραγουδίστρια, ανερχόμενο αστέρι τής Όπερας, και μεταξύ τους αναπτύσσεται μια ιδιόμορφη ερωτική έλξη, που πολύ σύντομα θα έχει αναπάντεχη κατάληξη…
Ωραία μετάφραση του Παύλου Στεφάνου, από τα ρωσικά, που διασκεύασε και σκηνοθέτησε με μαεστρία η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη (βοηθός σκηνοθέτη η Πάμελα Οικονομάκη), αναδεικνύοντας το περιεχόμενο των κειμένων τού Τουργκένιεφ αλλά και την ατμόσφαιρα εποχής. Το εμπνευσμένο σκηνικό οφείλεται στη Μαρία Φιλίππου και τα πολύ ωραία κοστούμια στη Μαντώ Ψυχουντάκη. Η μουσική επιμέλεια ανήκει στον Γιάννη Οικονόμου. Στην παράσταση κυριαρχεί η μουσική τού Σοπέν, δημιουργώντας μιαν άκρως ρομαντική και συγκινητική ατμόσφαιρα. Σε κάποιες σκηνές, οι χορευτικές φιγούρες των πρωταγωνιστών, σε υποδειγματική χορογραφία τής Χριστίνας Φωτεινάκη (βοηθός χορογράφου η Δέσποινα Τριάντου) απογειώνουν την παράσταση, χάρη και στους υποβλητικούς φωτισμούς τού Αργύρη Θέου μα και στις εμπνευσμένες προβολές τού Γιάννη Ντουσιόπουλου.
Πολύ καλές ερμηνείες από τους ηθοποιούς. Ο Ορέστης Τρίκας ερμήνευσε μοναδικά τον εσωστρεφή αλλά και αποτρελαμένο Γιάκοφ. Η χαρισματική Φιλίππα Κουτούπα υπήρξε απολαυστική Κλάρα. Η Νίκη Παλληκαράκη, υποδειγματική Πλάτοσια. Η Σοφία Πανάγου, πολύ σωστή Άννα και ο Βαγγέλης Κρανιώτης, έξοχος Φιοντόρ. Οι θεατές, στην κατάμεστη αίθουσα, καταχειροκρότησαν όλους τους συντελεστές, στο τέλος, επευφημώντας τους.
Διάρκεια: 105’ λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Τρίτη: 21.15 και Τετάρτη: 19.30 (μέχρι 25 Ιανουαρίου 2023)
«Σύγχρονο Θέατρο»
Ευμολπιδών 45, Αθήνα, 11854 (Γκάζι)
Μετρό (στάση Κεραμεικός)
Προπώληση εισιτηρίων:
– www.ticketmaster.gr/1/ticketmaster_se_2005829.html
– ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΕΑΤΡΟ: τηλ. κρατήσεις 2103464380
– TICKETMASTER: τηλ. κέντρο 2111981535
– MY DAILY SPOT: Σύνταγμα (Μητροπόλεως 25), τηλ: 2117502946
– MY DAILY SPOT: Κολωνάκι (Τσακάλωφ 14), τηλ: 2117502947
Νίκος Μπατσικανής, κριτικός Θεάτρου, μέλος τής Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών
Ιβάν Σεργκέγεβιτς Τουργκένιεφ (ρωσικά: Иван Сергеевич Тургенев, 1818 – 1883): Ρώσος μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε στο Μπουζιβάλ, κοντά στο Παρίσι. Γόνος ευκατάστατης οικογένειας. Μεγαλώνοντας σε περιβάλλον όπου κυριαρχούσαν οι ταξικές διακρίσεις, τάχτηκε κατά της κοινωνικής αδικίας. Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας και συνέχισε στο Βερολίνο, όπου συναναστράφηκε με σημαντικούς λογοτέχνες και φιλοσόφους, από τους οποίους επηρεάστηκε. Έκανε μέλημά του να προωθήσει τον εξευρωπαϊσμό τής Ρωσίας, υποστηρίζοντας τις ιδέες του με τα γραπτά του. Μετά την επιστροφή του στη Ρωσία (1841), εργάστηκε στο Υπουργείο Εσωτερικών, αλλά σύντομα σταμάτησε και αφιερώθηκε στη συγγραφή. Η λογοκρισία, όμως, δεν επέτρεψε να ανεβούν όλα τα θεατρικά του έργα επί σκηνής, μερικά από τα οποία σήμερα θεωρούνται ορόσημα στην ιστορία τού ρωσικού θεάτρου. Η γνωριμία του με την τραγουδίστρια της Όπερας Παυλίνα Βιαρντό, η οποία ήταν και ο μεγάλος, αλλά ανεκπλήρωτος, έρωτας της ζωής του, τον υποχρέωσε να κάνει συχνά και μεγάλα ταξίδια στην Ευρώπη, για να βρίσκεται κοντά της. Δεδομένου τού αρνητικού κλίματος, στη Ρωσία, για τις ιδέες του, δέχτηκε αρνητική κριτική στο μυθιστόρημά του «Πατέρες και γιοι» (1863), γεγονός που στάθηκε αφορμή να αυτό-εξοριστεί, με πρώτο σταθμό του το Μπάντεν – Μπάντεν τής Γερμανίας, ενώ σύντομα μετακόμισε στο Λονδίνο και, τελικά, το 1871 έγινε μόνιμος κάτοικος του Παρισιού. Εκεί έτυχε μεγάλης αναγνώρισης, εξελέγη αντιπρόεδρος του Διεθνούς Λογοτεχνικού Συνεδρίου (1878) και το επόμενο έτος τού απονεμήθηκε τιμητικός τίτλος από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Εκείνα τα τελευταία του χρόνια, ακόμη και η Ρωσία τού επεφύλασσε θερμές υποδοχές όποτε την επισκεπτόταν. Πολυγραφότατος.
Μυθιστορήματα: «Μια φωλιά ευγενών», «Την παραμονή», «Πατέρες και γιοι», «Ο καπνός», «Χερσότοπος»
Διηγήματα – Νουβέλλες (ενδεικτικά): «Το ημερολόγιο ενός περιττού ανθρώπου», «Αφηγήσεις ενός κυνηγού», «Μουμού», «Πάσιγκοφ», «Φάουστ», «Άσια», «Πρώτη αγάπη», «Ο βασιλιάς Ληρ τής στέππας», «Ανοιξιάτικοι χείμαρροι», «Το τραγούδι τού έρωτα θριαμβευτή», «Κλάρα Μίλιτς»
Θεατρικά: «Αφηρημάδα», «Η επαρχιώτισσα», «Όπου είναι αραχνοϋφασμένο, εκεί σχίζεται», «Συνομιλία στο μεγάλο δρόμο», «Ο απένταρος», «Οικογενειακό βάρος», «Ένας μήνας στην εξοχή», «Ένα απόγευμα στο Σορρέντο» (Βικιπαίδεια, απόσπασμα)
