Θα λέγαμε «θυγατρική» της Συμφωνικής Ορχήστρας της Βιέννης την Ορχήστρα «Concert-Verein» που ιδρύθηκε το 1987, της οποίας το ρεπερτόριο περιλαμβάνει ορχηστρικά έργα μεγάλων βιεννέζων κλασσικών, όπως και σύγχρονες δημιουργίες. Έχει περιοδεύσει στις γνωστότερες αίθουσες συναυλιών και στις πέντε ηπείρους, συμπράττοντας σε μεγάλα φεστιβάλ και συνεργαζόμενη με διασήμους μαέστρους.
Τα τρία εκ των τεσσάρων έργων του προγράμματος που παρουσίασε η εν λόγω ορχήστρα στο Μέγαρο Μουσικής, δεν απαιτούσε περισσότερα από τριάντα περίπου όργανα και εξ αυτής της αιτίας οδηγούμεθα στο συμπέρασμα ότι η συναυλία που παρακολουθήσαμε πραγματοποιήθηκε από πρόσκληση του ημίσεως του αριθμού των μουσικών που αποτελούν την ορχήστρα. Ως επιβεβαίωση των ανωτέρω, διαπιστώσαμε και την ανυπαρξία πνευστών στην ορχηστρική συνοδεία του υπ΄αριθ. 2 κοντσέρτου για πιάνο και ορχήστρα του Σοπέν, εκτός εάν εν αγνοία μας έχει ξαναγραφεί η αντίστοιχη παρτιτούρα.
Το πρόγραμμα, με μαέστρο τον αρχιμουσικό Μίλτο Λογιάδη, έκανε έναρξη με την υπ΄αριθ. 39 Συμφωνία του Γιόζεφ Χάϋντν (1732-1809} της μεγάλης αυτής μουσικής μορφής της κλασσικής περιόδου.
Χωρισμένη σε τέσσερα μέρη allegro assai, andante, menuetto και allegro di molto, η ορχήστρα τα ανέπλασε με εντυπωσιακό έντονο ήχο στο πρώτο, έναν αργό χορό στο δεύτερο του οποίου και ακολουθούσε ένα λαμπερό μενουέττο, για να καταλήξει σε ένα δραματικό φινάλε.
Ο μεγάλος συνθέτης και πιανίστας Φρεντερίκ Σοπέν,(1810-1849) δημιουργός μίας μεγάλης πιανιστικής σχολής που φέρει το όνομά του, συνήθιζε στα δύο κοντσέρτα που έγραψε για πιάνο και ορχήστρα να δίνει μεγαλύτερη έμφαση και πρωταγωνιστικό ρόλο στο σολιστικό όργανο ενώ η ορχηστρική συνοδεία ακούγεται πολύ απλή και μειωμένη ηχητικά.
Ο νέος πιανίστας Κρίστοφερ Παρκ με γερμανικές και κορεατικές ρίζες, ανέλαβε να μας ξεναγήσει στο δεξιοτεχνικότατο 2o κοντσέρτο, όπου κυριαρχεί ένας υπέροχος πιανιστικός μονόλογος, διηρημένος σε τρία μέρη. Maestoso, Larghetto, allegro vivace. Ακούγοντας το πρώτο μέρος που μας παραπέμπει στο ιταλικό μπελκάντο, το δεύτερο που θυμίζει νυχτερινό του συνθέτη και στο τρίτο που ειναι ένας πολωνικός λαϊκός χορός, διαπιστώσαμε ότι στον Παρκ κυριαρχεί το δεξιοτεχνικό στοιχείο ενώ το συναισθηματικό σκέλος της εκτελέσεως, διαφαίνεται ελάχιστα.
Αντίθετα στο τρίτο κατά σειράν έργο που ήταν το υπ΄αριθ.16 του Μπέντζαμιν Μπρίττεν, (1913-1976) με τίτλο “Young Apollo” μία φανφάρα για σόλο πιάνο και ορχήστρα εγχόρδων, ο Παρκ ανέδειξε την αληθινή του εξειδίκευση με μία συνοδεία ηχηρή και δεξιοτεχνική παραπέμποντάς μας στην ακτινοβόλα ζωντάνια του μυθολογικού Θεού της Τέχνης και της Μουσικής.
Το πρόγραμμα έκλεισε με την υπ΄αριθ. 40 Συμφωνία του Β.Α.Μότσαρτ (1756-1791).Η ορχήστρα αποτύπωσε θα λέγαμε με τον ιδεωδέστερο κλασσικό τρόπο το molto allegro του πρώτου μέρους, το λυρικό andante του δευτέρου, το διάφανο menuetto του τρίτου και το allegro assai του εκρηκτικού τετάρτου, διαπιστώνοντας αδιάσειστα την εξελικτική συνθετική μεγαλοφυϊα του Μότσαρτ σε σχέση με άλλους σύγχρονούς του κλασσικούς.
Σοφία Θεοφάνους
Αναδημοσίευση από την ΕΣΤΙΑ 2.04.2019
