του Κυριάκου Π. Λουκάκου
Μουσική Δωματίου υψηλού ενδιαφέροντος στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Ι)
Δύο μήνες και μια ζωή εμπειρίας χωρίζουν τις συναυλίες κουαρτέτων εγχόρδων που παρακολουθήσαμε στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος», σε δύο από τις ημικεντρικές μεν, αλλά και πλέον ανταποδοτικές εκδηλώσεις της τρέχουσας περιόδου, που θα καλύψουν τον σημερινό και τον προσεχή διαθέσιμο χώρο της στήλης. Συναυλίες μικρών συνόλων, λιγότερο σαγηνευτικών ίσως για το ευρύ φιλόμουσο κοινό, αλλά που επιτρέπουν ένα επίπεδο προσωπικής μέθεξης με τη μουσική που ανταμείβει μ’ έναν ξεχωριστό τρόπο. Αν δε η «καλή μέρα φαίνεται από το πρωί», τότε η συγκυρία τής προσέλευσής μας στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στις 4 Φεβρουαρίου, προσημειώθηκε αιφνιδιαστικά στην αποβάθρα τού σταθμού «Ευαγγελισμός», όταν δύο νέα παιδιά άρχισαν να προσφέρουν έξαφνα έγχορδους ήχους στους έκπληκτους παρόντες αναμονής τού συρμού. Μια απρόσμενη εισαγωγή σε μιαν από τις ασφαλώς «εισαγωγικές» εμφανίσεις τού «Νέου Κρητικού Κουαρτέτου», νεόκοπου και νεανικού σχηματισμού, καρπού τής Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων Δήμου Ηρακλείου, με μέντορα τον βιολονίστα Γιώργο Δεμερτζή.
Αν και αριθμεί μόλις 6 έτη πορείας, το Σύνολο, με αναφορά επωνυμίας στο προ αιώνος περίπου «Κρητικό Κουαρτέτο» τού πρωτοπόρου Γιώργου Αντωνακάκη, προσήλθε στο κυριακάτικο matinée του με απαιτητικά δείγματα τού σχετικού ρεπερτορίου. Οι Γιάννης Μαγειρόπουλος και Γεώργιος Χλιαβώρας βιολί, ο Στέφανος Συμεωνίδης βιόλα και ο Κωστής Σπυριδάκης βιολοντσέλο επιδόθηκαν με πάθος στο 4ο από τα 15 κουαρτέτα τού Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Η μουσική αυτού τού θέσει δυστοπικού μουσουργού εκτυλίχθηκε με αξιοσημείωτη βίωση τού ιδιώματος, που επιβεβαιώθηκε στο μεγάλης εσωτερικότητας, ελεγειακό andantino. Θαυμάσαμε τη σαφήνεια συμβολής εκάστου εγχόρδου σε αυτήν την ελάχιστα ηλιόλουστη μουσική, ιδιαιτέρως τον διάλογο α’ βιολιού και τσέλου που κυρίως επωμίζονται το διαλεκτικό διακύβευμα. Οι διακριτές όσο και διακριτικές οργανικές ταυτότητες διατηρήθηκαν και στο ακόλουθο allegretto, χωρίς υπονόμευση ισορροπίας τής συνολικής ηχητικής εικόνας ή «μουτζουρώματα» οποιασδήποτε μορφής. Αυτή η αβίαστη μουσική επιμέλεια επέτρεψε μιαν αξιοσημείωτη μετάβαση σε ένα ακόμη, το καταληκτικό, allegretto, εξίσου απαιτητικό τόσο ρυθμολογικά όσο και σε επίπεδο σύμπραξης για την στωικά σαρκαστική κατάληξη τού έργου.
Οι μουσικοί επανήλθαν για το 1ο από τα 3 -αφιερωμένα στον Ρώσο πρέσβη στη Βιέννη κόμητα Ραζουμόφσκυ- κουαρτέτα τού Μπετόβεν, έργ.59, με εναλλαγή α’ και β’ βιολιού, μια έμπρακτη επιβεβαίωση ομαδικότητας που δεν έχουμε συνηθίσει. Και εν προκειμένω, παρακολουθήσαμε μιαν ανάγνωση ψαγμένη και μουσικολογικά ενημερωμένη, με τις οργανικές φωνές συναρπαστικά προσωπικές, αλλά και ευφρόσυνα στρατευμένες σε ένα συλλογικό ερμηνευτικό όραμα. Άξιο ιδιαίτερης μνείας το adagio molto e mesto, κυριολεκτικό κέντρο βάρους τής σύνθεσης, το οποίο έτυχε ιδιαιτέρως συνεκτικής και εστιασμένης απόδοσης, πραγματικό δομικό υπόβαθρο τού έργου, που οι 4 νεαροί μουσικοί έδειξαν να αντιλαμβάνονται με όρους ιδιοποίησης βάθους, μουσικότητα υψηλής εκφραστικής διάστασης και ανάταση μυσταγωγικής αγνότητας, προτού εισβάλουν «ατάκα» στο «Thème russe» τού καταληκτικού allegro. Ενδιαφέρον το πρώτο από 2 encores, το δ’ μέρος από το Quartetto Eroico τού Αντωνακάκη, το πρώτο που γράφτηκε στην Κρήτη, ένα απόκτημα ακουστικής μνήμης και εθνικής μουσικής συνείδησης.
