Συγγραφέας: Τένεσι ή Τεννεσσί Ουίλιαμς ή Γουίλλιαμς
Σκηνοθεσία – Δραματουργική Επιμέλεια: Λίλλυ Μελεμέ
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Σκηνικά: Μικαέλα Λιακατά
Κοστούμια: Ειρήνη Γεωργακίλα
Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: Σταύρος Γασπαράτος
Φωτογραφία – Trailer: Πάτροκλος Σκαφίδας
Γραφιστική Επιμέλεια: Μάριος Γαμπιεράκης («Μαύρα Γίδια»)
Βοηθός Σκηνοθέτη: Λίνα Οικονόμου
Επιμέλεια Μαλλιών Μακιγιάζ: Εύα Τόμπρου (“Le Boudoir”)
Ερμηνείες: Φιλαρέτη Κομνηνού (κυρία Βέναμπλ), Αναστασία Παντούση (Κάθριν), Δημήτρης Τσίκλης (ψυχίατρος), Λίλλυ Μελεμέ (κυρία Χόλι), Πάρης Λεόντιος (Τζορτζ)
Παραγωγή: “Happy Productions”
Διεύθυνση Παραγωγής: Ιωάννης Παντελίδης
Προβολή – Επικοινωνία: Νταίζη Λεμπέση
Η “Happy Productions” παρουσιάζει στον Νέο Ακάδημο, σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ και μουσική Σταύρου Γασπαράτου, το αριστούργημα του διεθνούς ρεπερτορίου, «ΞΑΦΝΙΚΑ ΠΕΡΣΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ» του Τένεσι Ουίλιαμς, ένα συναρπαστικό θρίλερ μυστηρίου που κρατάει τον θεατή σε αγωνία ως το τέλος.
Το αυτο-ψυχαναλυτικό και πλέον «προσωπικό» αυτό έργο, του μεγάλου Αμερικάνου συγγραφέα, γράφτηκε το 1958 και πρωτοπαρουσιάστηκε την ίδια χρονιά στο Broadway (το σπουδαιότερο θεατρικό «στέκι» της Νέας Υόρκης), με τεράστια επιτυχία.
Έναν χρόνο αργότερα έγινε κινηματογραφική ταινία, με πρωταγωνιστές την Κάθριν Χέπμπορν (Katharine Hepburn, 1907 – 2003), την Ελίζαμπεθ Τέιλορ (Elizabeth Taylor, 1932 – 2011) και τον Μοντγκόμερι Κλιφτ (Montgomery Clift, 1920 – 1966). Η Τέιλορ βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία της και ήταν υποψήφια για Όσκαρ Α’ Γυναικείου ρόλου, όπως και η Κάθριν Χέπμπορν.
Το έργο είναι ένα μεγάλο μονόπρακτο, χωρίς ιδιαίτερη δράση, με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία του Ουίλλιαμς και πολλούς συμβολισμούς. Η γηραιά και πάμπλουτη κυρία Βέναμπλ συντηρεί στον κήπο της σαρκοβόρα φυτά που τρέφονται με έντομα. Κάθε καλοκαίρι, η κυρία Βέναμπλ και ο γιος της, Σεμπάστιαν (ο οποίος δεν εμφανίζεται στην παράσταση), κάνουν ταξίδια στα νησιά «Ενκαντάδας», για να δουν όρνεα να επιτίθενται και να καταβροχθίζουν νεογέννητες θαλάσσιες χελώνες. Το περσινό καλοκαίρι, που η μητέρα, για λόγους υγείας, αδυνατούσε να συνοδέψει τον γιο της, αυτός πήρε μαζί του την εξαδέλφη του, Κάθριν Χόλι. Αυτό ήταν και το τελευταίο ταξίδι του Σεμπάστιαν. Η Κάθριν γίνεται αυτόπτης μάρτυρας του βίαιου θανάτου του από πεινασμένα παιδιά του Μεξικού, που επιτίθενται και τον κομματιάζουν σε μια ιδιωτική παραλία, όπου οι δυο νέοι παραθέριζαν. Η άποψη αυτή δεν γίνεται αποδεκτή από τη μητέρα του Σεμπάστιαν, η οποία θεωρεί υπεύθυνη του θανάτου του την Κάθριν και καταφεύγει στις Αρχές και στην Ιατρική, για τη διαλεύκανση του θέματος…
Η δραματουργική επιμέλεια και η σκηνοθεσία της Λίλλυς Μελεμέ ανέδειξε την ποιητική διάσταση, τη νοσηρότητα και την παρατεταμένη αγωνία, στοιχεία που χαρακτηρίζουν το έργο του Τένεσι Ουίλιαμς. Βοηθός σκηνοθέτη η Λίνα Οικονόμου. Στο τελικό αποτέλεσμα συνέβαλαν και οι άλλοι συντελεστές της παράστασης. Οι υποβλητικοί φωτισμοί εμπνεύστηκαν από τη σχεδιάστρια φωτισμού Μελίνα Μάσχα. Το πρωτότυπο κι εντυπωσιακό σκηνικό δημιούργησε η αρχιτέκτων, σκηνογράφος και video projection designer Μικαέλα Λιακατά. Τα ωραία κοστούμια σχεδίασε η ενδυματολόγος Ειρήνη Γεωργακίλα, ενώ την υπέροχη πρωτότυπη μουσική σύνθεση έγραψε ο συνθέτης και sound artist Σταύρος Γασπαράτος.
Η Φιλαρέτη Κομνηνού απέδωσε με εξαιρετική ωριμότητα τον ιδιαίτερο ρόλο της κυρίας Βέναμπλ, μητέρας που έχει προκαλέσει ψυχικό ευνουχισμό στον γιο της, υπερ- προστατεύοντάς τον. Η Αναστασία Παντούση κατέθεσε ατόφια τη ψυχολογική πίεση της Κάθριν, που προσπαθεί να αποφύγει την εναντίον της κατηγορία για τον θάνατο του Σεμπάστιαν, αλλά και τη σωματική της κακοποίηση – λοβοτομή που κινδυνεύει να υποστεί με υπόδειξη της κυρίας Βέναμπλ. Ο Δημήτρης Τσίκλης υπήρξε υποδειγματικός ψυχίατρος. Απολαυστική η Λίλλυ Μελεμέ ως κυρία Χόλι. Πολύ καλός ο Πάρης Λεόντιος στον ρόλο του Τζορτζ.
Οι θεατές καταχειροκρότησαν όλους του συντελεστές, στο τέλος, στην κατάμεστη αίθουσα του Νέου Ακάδημου. Διάρκεια: 1 ώρα και 30 λεπτά
Hμέρες και Ώρες Παραστάσεων:
Δευτέρα: 20.00
Τρίτη: 21.00
Παρασκευή: 19.00
Σάββατο: 21.00
Κυριακή: 20.30
Οκτώβριος 2023
Θέατρο «Νέος Ακάδημος»
Ακαδημίας και Ιπποκράτους 17 – Μετρό «Πανεπιστήμιο»
Κρατήσεις: 210 3625119 & 210 0080900
E-mail: info@neosakadimos.gr
Νίκος Μπατσικανής, ποιητής, συγγραφέας, κριτικός Θεάτρου,
μέλος τής Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών
Τεννεσσί Ουίλλιαμς (φιλολογικό ψευδώνυμο του Τόμας Λάνιε Ουίλλιαμς (αγγλικά: Thomas Lanier “Tennessee” Williams III, 1911 – 1983): πολυγραφότατος Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας. Έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα στη Νέα Ορλεάνη (New Orleans), όπου και άλλαξε το όνομά του, από την πολιτεία καταγωγής τού πατέρα του. Έγραψε ποιήματα, νουβέλες, θεατρικά έργα και παιχνίδια, ιστορίες και μυθιστορήματα. Κέρδισε το βραβείο «Πούλιτζερ» (Pulitzer Prize) το 1948, για το «Λεωφορείον ο Πόθος» αλλά και το 1955, για τη «Λυσσασμένη Γάτα». Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες και αποτελούν δημοφιλείς παραστάσεις σε όλο τον κόσμο.
Ο Τόμας Λάνιε Ουίλλιαμς ο Γ΄ γεννήθηκε το 1911 στο Κολόμπους (Columbus) του Μισσισσίππι (State of Mississippi). Σε ηλικία 5 ετών, διαγνώστηκε με παράλυση των κάτω άκρων του, ασθένεια που τον καθήλωσε για τα επόμενα 2 χρόνια. Επειδή ήταν ανήμπορος να κάνει οτιδήποτε, η μητέρα του τον ενθάρρυνε να φαντάζεται και να γράφει ιστορίες.
Σε πολλά από τα έργα του, ο Ουίλλιαμς εμπνεύστηκε από την ίδια την οικογένειά του, για την ανάπτυξη των πρωταγωνιστικών του χαρακτήρων.
Στα 16 του κέρδισε το πρώτο του βραβείο για το δοκίμιό του “Can a Good Wife Be a Good Sport?”. Σπούδασε δημοσιογραφία το 1929, στο πανεπιστήμιο του Μιζούρι (State of Missouri), όπου οι συμφοιτητές του τού κόλλησαν το παρατσούκλι “Tennessee”, λόγω της συρτής νότιας προφοράς του, και θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο Ουάσινγκτον, στο Σαιντ Λούις (St. Louis, Missouri), όπου παρουσιάστηκαν και τα πρώτα του έργα «Κεριά στον Ήλιο» και «Φυγάς». Το 1938 πήρε πτυχίο και από το Πανεπιστήμιο της Αϊόβα ή Άιοβα (State of Iowa).
Ο Ουίλλιαμς μετακόμισε το 1939 στη Λουιζιάνα (State of Louisiana) κι έμεινε για κάποιο χρονικό διάστημα στη γαλλική συνοικία στη Νέα Ορλεάνη, όπου ξεκίνησε το 1947 να γράφει το έργο «Λεωφορείον ο Πόθος», το οποίο τελείωσε αργότερα στη Φλόριντα (State of Florida). Το έργο γνώρισε τεράστια επιτυχία: πήρε το «Βραβείο Κριτικών της Νέας Υόρκης» και το βραβείο «Πούλιτζερ». Παρουσιάστηκε σε θέατρο της Νέας Υόρκης (New York), σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν, με τον Μάρλον Μπράντο (Marlon Brando, 1924 – 2004) στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ έγινε και ταινία το 1951, που χάρισε το βραβείο Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου στη Βίβιαν Λη (Vivien Lee, 1913 – 1967).
Το 1947, ο Ουίλλιαμς γνώρισε κι ερωτεύτηκε τον Φρανκ Μέρλο, Ιταλό δεύτερης γενιάς, μέχρι το θάνατό του από καρκίνο το 1963. Όσο ήταν μαζί έγραψε το «Τριαντάφυλλο στο Στήθος» (μεταφέρθηκε και σε ταινία με την Άννα Μανιάνι (Anna Magnani, 1908 – 1973) και τον Μπαρτ Λάνκαστερ – Burt Lancaster, 1913 – 1994), το μόνο έργο του με ευτυχή κατάληξη, ενώ ο Μέρλο εξισορροπούσε τις κρίσεις κατάθλιψης του Ουίλλιαμς και του φόβου του ότι θα οδηγούνταν στην παράνοια και την τρέλα, όπως η αδερφή του.
Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών τού ’50 και του ’60, ο Ουίλλιαμς ήρθε αντιμέτωπος με σκληρή κριτική από ορισμένους κριτικούς τού θεάτρου, εξαιτίας της ομοφυλοφιλικής του ταυτότητας. Με τον καιρό, το ύφος των έργων του ωρίμαζε και σε κάποια προχωρούσε σε πειραματισμούς, κάτι που τον αποξένωσε ακόμη περισσότερο από τους κριτικούς.
Το 1976, υπήρξε πρόεδρος της επιτροπής τού Φεστιβάλ Καννών.
Στις 25 Φεβρουαρίου 1983, ο Τεννεσσί Ουίλλιαμς βρέθηκε νεκρός στο δωμάτιο που είχε νοικιάσει στο ξενοδοχείο “Elysee” στη Νέα Υόρκη, έχοντας σφηνωμένο στον λαιμό του έναν φελλό. Ο ίδιος επιθυμούσε να αποτεφρωθεί και να σκορπιστούν οι στάχτες του στον Κόλπο τού Μεξικού, ωστόσο θάφτηκε στον οικογενειακό τάφο, στο κοιμητήριο «Κάλβαρυ» (Γολγοθάς) του Σαιντ Λούις.
Ο Ουίλλιαμς είχε επιρροές από τον Ρώσο διηγηματογράφο και θεατρικό συγγραφέα Άντον Τσέχωφ (ρωσ. Анто́н Па́влович Че́хов, 1860 – 1904), τον Σουηδό δραματουργό και μυθιστοριογράφο Άουγκουστ Στρίντμπεργκ (August Strindberg, 1849 – 1912) και άλλους συγγραφείς. Συνήθης φυσιογνωμία στα έργα του είναι μια ηρωίδα στα όρια της παράνοιας, με καθαρές επιρροές από τη ζωή τής αδερφής του, Ρόουζ. Από την αδερφή του και τη μητέρα του φαίνεται ότι εμπνέεται για τους γυναικείους χαρακτήρες (Λώρα, Αμάντα) στον Γυάλινο Κόσμο, ενώ ο χαρακτήρας της Μπλανς Ντυμπουά στο Λεωφορείο ο Πόθος φαίνεται να βασίστηκε στη Ρόουζ, αλλά και στον ίδιο, καθώς, την περίοδο που έγραφε το έργο, πίστευε ότι θα πεθάνει κι πως αυτό θα αποτελούσε το κύκνειο άσμα του. Στη Λυσσασμένη Γάτα διακρίνονται στοιχεία από τη ζωή τού Ουίλλιαμς, όπως η ομοφυλοφιλία, ο αλκοολισμός και οι ψυχικές διαταραχές.
Εργογραφία:
Πρωτόλεια έργα: Candles to the Sun (Κεριά στον Ήλιο, 1936) – Fugitive Kind (Φυγάς, 1937) – Spring Storm (Ανοιξιάτικη Θύελλα, 1937) – Me Vaysha (1937) – Not About Nightingales (Όχι για αηδόνια, 1938) – Battle of Angels (Μάχη των Αγγέλων, 1940) – I Rise in Flame, Cried the Phoenix (Γεννιέμαι στη φλόγα, κραύγασε ο φοίνικας, 1941)
Θεατρικά έργα: The Glass Menagerie (Γυάλινος Κόσμος, 1944) – You Touched Me (Μ’ άγγιξες, 1945, συνεργασία με τον Ντόναλντ Ουίνταμ) – Stairs to the Roof (Σκάλες για την κορυφή, 1947) – A Streetcar Named Desire (Λεωφορείον ο Πόθος, 1947) – Summer and Smoke (Καλοκαίρι και καταχνιά, 1948) – The Rose Tattoo (Τριαντάφυλλο στο στήθος, 1951) – Camino Real (1953) – Cat on a Hot Tin Roof (Λυσσασμένη Γάτα, 1955) – Orpheus Descending (Ο Ορφέας στον Άδη, 1957) – Suddenly, Last Summer (Ξαφνικά, πέρυσι το καλοκαίρι, 1958) – Sweet Bird of Youth (Γλυκό πουλί της νιότης, 1959) – Period of Adjustment (Περίοδος προσαρμογής, 1960) – The Night of the Iguana (Η νύχτα της Ιγκουάνα, 1961) – The Milk Train Doesn’t Stop Here Anymore (Ο Τελευταίος επισκέπτης, 1963) – The Seven Descents of Myrtle (Οι επτά κάθοδοι της Μερτλ ή Το βασίλειο της γης, 1968) – In the Bar of a Tokyo Hotel (Στο μπαρ ενός ξενοδοχείου του Τόκυο, 1969) – Will Mr. Merriweather Return from Memphis? (Ο κύριος Μέρριγουεδερ θα γυρίσει από το Μέμφις; 1969) – Small Craft Warnings (Μικρές έξυπνες προειδοποιήσεις, 1972) – The Two-Character Play (Έργο για δύο πρόσωπα, 1973) – The Red Devil Battery Sign (Το σημάδι του κόκκινου διαβόλου, 1975) – This Is (An Entertainment) Αυτό είναι (Μια διασκέδαση, 1976) – Vieux Carré (1977) – A Lovely Sunday for Creve Coeur (Μια υπέροχη Κυριακή για εκδρομή (1979) – Clothes for a Summer Hotel (Ρούχα για καλοκαιρινό ξενοδοχείο, 1980) – The Notebook of Trigorin (Το σημειωματάριο του Τριγκόριν, 1980) – Something Cloudy, Something Clear (Κάτι συννεφιασμένο, κάτι καθαρό, 1981) – A House Not Meant to Stand (Ετοιμόρροπο σπίτι, 1982)
Πεζογραφήματα: The Roman Spring of Mrs. Stone (Η ρωμαϊκή άνοιξη της Κας Στόουν, 1950) – Moise and the World of Reason (1975)
Μονόπρακτα: Portrait of a Madonna (Το πορτρέτο μιας Μαντόνας, 1941 και 1944) – The Lady of Larkspur Lotion (Λαίδη Φθειροζόλ, 1941) – Talk to Me Like the Rain and Let Me Listen (Μίλα μου σαν τη βροχή κι άσε με να ακούω, 1953) – Something Unspoken (Κάτι που δεν λέγεται, 1958) – Slapstick Tragedy, (Τραγική Αρλεκινάδα, 1966) – Hello from Bertha (Χαιρετισμούς από την Μπέρθα, 1946) – The Case of the Crushed Petunias (Η περίπτωση της σπασμένης Μιμόζας, 1948) – The Dark Room (Το σκοτεινό δωμάτιο, 1948) – This Property is Contemned (Προς κατεδάφισιν, 1946)
Διηγήματα: The Vengeance of Nitocris (1928) – The Field of Blue Children (1939) – Oriflamme (1944) – The Resemblance Between a Violin Case and a Coffin (1951) – Hard Candy: A Book of Stories (1954) – Three Players of a Summer Game and Other Stories (1960) – The Knightly Quest: a Novella and Four Short Stories (1966) – One Arm and Other Stories (1967) – Eight Mortal Ladies Possessed: a Book of Stories (1974) – Tent Worms (1980) – It Happened the day the Sun Rose, and Other Stories (1981) – (Βικιπαίδεια)
