του Κυριάκου Π. Λουκάκου
Από τον Σκριάμπιν στον Μπραμς και στο Μουσείο Μπενάκη
Αν μάς ανακοίνωναν, λίγα χρόνια πριν, ότι, ως εραστές τού σοβαρού ακροάματος, θα διαθέταμε, πέραν της βασικής τού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, την πολυτέλεια παράλληλης ποιοτικής επιλογής εκδηλώσεων όχι μόνο στο Ωδείο Αθηνών, το Ίδρυμα Θεοχαράκη, τον ΦΣ «Παρνασσός», αλλά και, εσχάτως, σε ευρύχωρη αίθουσα τού Μουσείου Μπενάκη, στον αριθμό 138 της οδού Πειραιώς, θα αποκρούαμε την ενημέρωση ως απατηλή. Κι όμως, το Σάββατο 11 Οκτωβρίου βρεθήκαμε στον φιλόξενο χώρο τού Μουσείου, για ένα ρεσιτάλ αξιώσεων, το πρώτο σειράς που περιλαμβάνει τις εκεί εμφανίσεις τού 15ετούς Elisey Mysin (20/12) και τού εισέτι νέου Georgijs Osokins (27/12), ενώ προβλέπεται να ακολουθήσουν δύο βραδιές, στον «Παρνασσό», με τον Nikolai Lugansky, μόνο (18/03/2026) και σε συνεργασία με τον Vadim Rudenko (19/03). Ψυχή τού εγχειρήματος ο -επίσης μουσικός, θεωρητικός και συνθέτης- Γιώργος Π. Πλουμπίδης, με εκπαιδευτική αναφορά στην τ. Σοβιετική επικράτεια, όπως και οι προαναφερθέντες.
Την έναρξη τού κύκλου επωμίσθηκε μολαταύτα ο Łukasz Krupiński, ανερχόμενος βραβευμένος διεθνών διαγωνισμών, διακεκριμένος δε και στον 17ο εκείνο «Fryderik Chopin» της γενέτειράς του Βαρσοβίας. Το στοιχείο, ωστόσο, που κινεί περαιτέρω το ενδιαφέρον μας, με παραπομπή και στο Αθηναϊκό του πρόγραμμα, είναι η εκπαιδευτική του διασύνδεση, έστω και μέσω Ηνωμένου Βασιλείου, με μια μεγάλη Ρωσική πιανιστική σχολή, η οποία, χάρη στον καθηγητή του στο RCM και φημισμένο πιανίστα τής νιότης μας Dmitri Alexeev, μαθητή, με τη σειρά του, τού Dmitri Bashkirov, ανατρέχει στον δάσκαλο τού τελευταίου και σειράς άλλων Alexander Goldenweiser, συνάδελφο -στο Ωδείο της Μόσχας, όπου φοίτησε και ο Πλουμπίδης- τού θρυλικού Vladimir Sofronitzki, συζύγου της θυγατέρας τού Alexander Skriabin, με έργα τού οποίου εγκαινίασε ο 33χρονος βιρτουόζος το ρεσιτάλ του.
Παρά την ατυχή επιλογή μας για θέση εγγύτητάς μας προς το Steinway τού διαπιστευμένου από την Εταιρεία καλλιτέχνη, απολαύσαμε την ακολουθία 12 από τα 24 πρελούδια, έργ.11, τού ιδιαίτερου αυτού συνθέτη, που, εναλλασσόμενα σε ενδιάθεση και ηχητική πλησμονή, αποτέλεσαν ευπρόσδεκτη εισαγωγή σε ένα προϊόντως απαιτητικό μουσικό εδεσματολόγιο. Με χειμαρρώδη δεξιοτεχνικό λυρισμό αντιμετώπισε ο καλλιτέχνης και την Φαντασία σε σι ελάσσονα τού Ρώσου συνθέτη, δικαιώνοντας την οιονεί αυτοσχεδιαστική γραφή με νεανική ορμή και λιονταρίσιο δακτυλισμό, προτού επιδοθεί στην πολύ πιο αυτοαναφορική για εκείνον Φαντασία έργ. 49 του Σοπέν.
Μετά το διάλειμμα, ο Πολωνός αντιπαρατέθηκε με την θηριώδη 3η σονάτα έργ. 5 τού Johannes Brahms, την οποία παρακολουθήσαμε από σημαντικά βαθύτερο σημείο της αίθουσας και με όρους πολύ πιο ισορροπημένου ηχητικού αποτυπώματος. Επικαιροποιώντας, ως σημείο ερμηνευτικής αναφοράς, την ηχογράφηση τού Αμερικανού Julius Katchen, διατηρούμε την αίσθηση ελλιπούς αποκρυπτογράφησης τού εναρκτήριου Allegro maestoso, με τον Κρουπίνσκι να κινείται πιο άνετα στις εκφραστικές πτυχές τού μελαγχολικού Andante, να εξαντλεί τις δεξιοτεχνικές ευκαιρίες τού Scherzo, χωρίς να αγνοεί τις υποσημειώσεις εσωτερικότητας τού trio, και να ανταποκρίνεται στην νοσταλγική παλινωδία τού Intermezzo, προτού μάς καταπλήξει με την συνδυαστική αυτονομία των χεριών στο πολύπτυχο Finale…
